Update 16 – Dinsdag 27-12-2011
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
27 December 2011 | Qatar, Doha
Update 16 – Dinsdag 27-12-2011
We hebben hier nog steeds vakantie en dus gebeurt er niet veel vermeldenswaardigs. In ieder geval niet van mijn kant, het meeste geruzie en gemopper is toch werkgerelateerd. Drie weken vakantie betekent toch ook dat je drie weken lang niets met HR te maken hebt. En dat scheelt een hoop gedoe. Maar ook een hoop amusants om hier op te schrijven. In zoverre: amusant voor de lezer, de schrijver kan er inmiddels niet meer om lachen, die wordt er alleen maar verdrietig van.
Wat we dan wel gedaan hebben? Zo min mogelijk. Een aantal dingen moest gebeuren in de afgelopen periode, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat sommige daarvan nog steeds op het to do lijstje staan. Zo kwam ik er vandaag na tweeënhalve week vakantie achter dat ik mijn pakken nog steeds niet naar de stomerij gebracht had. Was ik op dag één van plan. Waarvan akte.
Uiteraard is er ook hier kerst gevierd de afgelopen dagen, maar dan een beetje anders dan in de afgelopen 36 edities die ik meegemaakt heb. Geen kerstboom, geen papieren kerstkaarten verstuurd en maar een paar ontvangen en geen geplan, geregel en georganiseer rond die dagen. De meeste lezers kennen me goed genoeg om te weten dat kerst voor mij toch al niet “the most wonderful time of the year” is, dus ik klaag absoluut niet. Nog een voordeel van hier zitten: nergens uitbundig versierde huizen met olijk zwaaiende Kerstmannen die minstens 20 kerstliedjes elektronisch kunnen bliepen, kerstbomen die iedere minuut van kleur veranderen of dansende rendieren. Waarvan uiteraard één met een rode neus. Niets van de al hier, Amsterdam Noord is heel ver weg! Hoe kerst er dan wel uitzag dit jaar? Beetje wisselend: op kerstavond bestond het kerstdiner uit een barbecue, in t-shirt en korte broek! De eerlijkheid gebiedt met wel te bekennen dat alleen Tom en ik buiten stonden, de vrouwen zaten binnen. In dit geval niet omdat we zo goed geïntegreerd zijn in dit Islamitische land, maar omdat de dames het koud hadden. Daarnaast begon bij Nina op dat moment de griep toe te slaan. En niet alleen bij Nina: twee zieke dochters de hele kerst. Sara minder dan Nina, maar wel allebei koorts, keelpijn en ongelooflijk hangerig. Dat begon ’s ochtends toen we in Al Rumaila Park waren (zie verderop): Nina liep vreselijk te piepen en te mopperen en terwijl Sara en Tom vrolijk de speeltuin onveilig aan het maken waren lag zij bij mij in het gras te hangen. Vanmorgen kwam Tom melden dat hij diarree en had en zag ik de bui alweer hangen: weer één ziek! Maar dat lijkt vooralsnog allemaal met een sisser af te lopen.
Op eerste kerstdag bestond het kerstdiner uit gourmetten: Tom eindelijk zijn zin. Hij zeurt er al maanden over, maar tot nu toe kon ik er onderuit komen omdat we geen gourmetstel hebben en die hier godzijdank ook niet te krijgen zijn. Helaas bleek Marjolein zo’n ding te hebben, dus vader hing eraan. Probleem was alleen niet alleen Tom, maar ook Nina zich er ook erg op verheugd had. Ze wilde wel heel graag,maar was gewoon te ziek. Dikke tranen en ook echt vreselijk verdrietig dat ze niet mee kon gourmetten. We hebben haar beloofd dat we het op oudejaarsavond nog een keer proberen, zodat ze dan wel mee kan doen. Marjolein is dan nog op vakantie en die vindt het vast niet erg als we dat ding nog een keer gebruiken. Moet ik dus op oudejaarsavond nog een keer. Gelukkig zijn de meiden inmiddels weer aardig opgeknapt, alhoewel vooral Sara zichzelf nog steeds behoorlijk in de weg kan zitten. Vanavond ook weer: niets is goed, niet bij papa op schoot, niet bij mama, niet rondlopen, geen fles, niet eten, niet naar bed, alleen de speen is goed. Ik heb haar onder luid protest mee naar boven genomen, pyjama en slaapzak aangetrokken en binnen drie minuten lag ze bij me op schoot te slapen. Maar ik ben niet moe!
Verder heeft kerst dit jaar vooral bestaan uit luieren, uitslapen en films kijken. Sjakie en de Chocoladefabriek, Abeltje en de kerstshow van school. Die laatste is gekopieerd op weg naar de beide opa’s en oma’s, dus geïnteresseerden kunnen zich daar melden om hem te kijken. Abeltje hebben ze de afgelopen tijd als luisterboek grijs gedraaid, dus die wilden ze graag zien, terwijl Tom Sjakie en de Chocoladefabriek aan het lezen is op dit moment. Ik moet eerlijk zeggen dat ik als kind nooit verder gekomen ben dan het moment waarop het dikke jongetje uit de chocoladerivier drinkt en door de buis opgezogen wordt (in de oude versie, dit was die van een jaar of 5 geleden), maar ook nu kon hij me niet boeien. Ik heb hem uitgezeten, met een enkele kleine onderbreking, maar ik kan er nog steeds niet enthousiast van worden. Heeft niets met mijn chocoladeaversie te maken, vind het denk ik gewoon te surrealistisch gemaakt. Boek heb ik ook nooit uitgekregen.
En boodschappen doen, want ook dat is natuurlijk geen enkel probleem in dit land. Alhoewel ik begrepen heb dat jullie ook gewoon konden shoppen op eerste kerstdag. Tweede kon dat natuurlijk al jaren gezien de files voor de meubelboulevards die al jaren traditioneel op die dag zijn. Een “gematigd succes” werd die openstelling vanmorgen in de Nederlandse kranten genoemd. Algehele flop dus, zou me verbazen als het ergens minder gekost hebben dan het opgeleverd heeft. Nou hoefden we niet veel als boodschappen, als rechtgeaarde Hollanders hadden we alles al een week in huis om de kerstdrukte te omzeilen. Sommige dingen zelfs al zo lang dat we ze weg konden gooien omdat het een nogal ongezond kleurtje had gekregen. Maar gelukkig waren de stokbroden op de compound uitverkocht, dus ik had toch nog een excuus om op eerste kerstdag boodschappen te doen. Is toch een stuk handiger als dat jaar dat ik tijdens het koken misgreep op de eieren (had Karin gebruikt voor het voorgerecht, terwijl ik toch echt hollandaisesaus wilde maken!) en zelfs de avondwinkel dicht bleek te zijn. Ik werd uiteindelijk gered door Johan en Ester, die toen nog om de hoek woonden en nog eieren bleken te hebben. En natuurlijk boodschappen in korte broek, die eieren heb ik destijds dwars door de storm gehaald.
Ook oud en nieuw zal anders gaan dan gewend: ook dan geen huis vol bezoek, oliebollen zijn nog in beraad en vuurwerk is hier volgens mij ook niet echt een traditie. Dit laatste tot woede van Tom: dan hadden we het toch gewoon uit Nederland mee kunnen nemen??!?! Dat we het dan hartje winter hadden moeten kopen en op de één of andere manier door de douane hadden moeten smokkelen zijn praktische dingetjes waar hij zich niet echt druk om maakt. Nieuwjaarsdag is hier ook geen officiële vrije dag en daar had ik wel een beetje op gerekend toen ik mijn vakantie plande. Fout, ik moet de eerste gewoon weer beginnen, dus oud en nieuw zal geen lange nachtelijke exercitie worden dit jaar.
Verder hebben we hier de afgelopen dagen in het park doorgebracht. Of eigenlijk in twee verschillende parken. Daar hebben we er hier genoeg van, dus we kunnen een beetje variëren. Eerst de dag voor kerst naar Al Rumaila, een park langs de Corniche wat ik alleen nog maar vanuit de auto gezien had, en dan alleen nog maar de speeltuin. Er blijkt nog een heel park achter schuil te gaan, met een kanalenstelsel met allerlei werkplaatsjes en winkeltjes wat allemaal een beetje vergeten en vergane glorie lijkt te zijn. Het leek allemaal dicht, maar aan het einde zat een restaurant waar een briefje hing dat het op 26 december 2011 een dagje gesloten was. Dan lijkt het er toch op dat het verder gewoon open is. Zou er dan meer open zijn? Is jammer, want met een beetje liefde en aandacht is er volgens mij een bruisend stukje Doha van te maken, midden in het centrum dus aanloop zou het probleem niet moeten zijn. Het lijkt echter last te hebben van het grote-geld-syndroom: we maken het en kijken er dan niet meer naar om. Zonde! Het kanalenstelsel eindigde in een groot openlucht theater, kijk maar op de foto of je Nina erop kunt vinden…. In hetzelfde park ook een stenen half pipe, die in dit geval niet door skaters gebruikt werd, maar door kinderen die op allerlei dingen naar beneden aan het glijden waren: kleden, regenjassen, lege plastic flessen (!), of gewoon hun eigen broek. Ook hier: zie de foto’s! Het was ook in dat park dat ik een post op facebook zette dat ik in de schaduw van de palmboom op zoek was naar verkoeling… Het is de afgelopen dagen weer erg warm geweest, wederom richting 30 graden en misschien wel er overheen.
Vandaag waren we naar Dahl Al Hamam Park, meer in het noorden en we kwamen er eigenlijk uit omdat Nina er een tijdje geleden met Marjolein geweest is en wij niet goed wisten welk park ze toen was. Een kleine zoektocht op de kaart leverde op dat het deze geweest moest zijn en het bleek ook nog vlakbij het bureau van de verkeerspolitie te zijn, dus dan kon ik mooi meteen mijn eerste Qatari bekeuring betalen. 500 QR voor 13 km/h te hard op de snelweg. Valt nog mee: door rood rijden schijnt inmiddels QR 6000 te zijn. En zelfmoord, trouwens. Terug redenerend kwam ik er achter dat dit op de laatste schooldag voor de vakantie was, toen ik te laat van huis gegaan was om de kinderen op te halen… Haastige spoed, inderdaad. Zoals ik al eerder verteld heb: acceptgiro’s enzo doen ze hier niet aan, je betaald online met je credit card of je gaat bij het betreffende bedrijf langs om gewoon te pinnen of contant te betalen. Bij Qtel hebben ze daar zelfs aparte pinautomaten voor. Qtel en Kahramaa (het energiebedrijf hier) kan ik ook via het internetbankieren van QNB betalen. Kwam ik alleen pas achter toen ik al een paar keer in de rij had gestaan bij Qtel. Wat trouwens ook wel bijzonder was: volgens mijn bekeuring had ik mij schuldig gemaakt aan het in gevaar brengen van anderen door de manier waarop mijn auto beladen was. Geen woord over te hard rijden dus, maar dat schijnt het wel te betekenen. In Nederland hoef je hem echt niet te betalen als het zo verwoord wordt. In beroep gaan begin ik maar niet aan.
Dit park is een stuk kleiner dan het vorige, zo klein zelfs dat het vanaf de weg niet eens opvalt. Het was dat we op de kaart gekeken hadden, anders rij je het zo voorbij. Tot groot enthousiasme van de kinderen bleek er direct bij de ingang een flinke speeltuin te zijn die nog overdekt is ook, dus die een groot deel van het jaar te gebruiken is. Verder ook hier een deel waar een soort kanalen uitgegraven zijn, maar dan zonder water. Was niet erg: er kon heerlijk doorheen gefietst worden! Ook hier een half pipe, maar dan een wel hele steile, waar ook een skateboard al geen garantie voor succes bleek te zijn. Op het vlakke deel kon je nog wel iets met je fiets, maar dat was het dan wel. En wat verder bijzonder is aan dit park: er ligt een grot in het midden van het park. En het is niet eens namaak! Flink hek met een indrukwekkend hangslot er omheen, we mogen er duidelijk niet in. Totdat Karin haar charmes in de strijd gooide. Natuurlijk kunnen we er in, de kinderen moeten alleen even boven blijven, het moet wel stiekem en als er een heel gezin naar binnen gaat valt het teveel op. Dat er ook nog een vader bij hoorde die vooral naar binnen wilde was de betreffende bewaker blijkbaar ontgaan. Het had er alle schijn van dat hij toch vooral met Karin naar binnen wilde. Dat ik uiteindelijk mee ging deed hij trouwens niet moeilijk over. Foto’s maken mocht niet, er zouden eens andere mensen nieuwsgierig kunnen worden… De grot stond ooit grotendeels onder water, maar dat is in de afgelopen jaren allemaal weggelopen. Op mijn vraag hoe oud de grot was kreeg ik als antwoord dat het heel oud was. Toen hij kind was, was het er al! Ik schat de beste man op een jaar of veertig.
Ik ga ermee stoppen, ga zo naar bed. Ik heb ochtenddienst morgen…
Tot Snel!
Olav
We hebben hier nog steeds vakantie en dus gebeurt er niet veel vermeldenswaardigs. In ieder geval niet van mijn kant, het meeste geruzie en gemopper is toch werkgerelateerd. Drie weken vakantie betekent toch ook dat je drie weken lang niets met HR te maken hebt. En dat scheelt een hoop gedoe. Maar ook een hoop amusants om hier op te schrijven. In zoverre: amusant voor de lezer, de schrijver kan er inmiddels niet meer om lachen, die wordt er alleen maar verdrietig van.
Wat we dan wel gedaan hebben? Zo min mogelijk. Een aantal dingen moest gebeuren in de afgelopen periode, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat sommige daarvan nog steeds op het to do lijstje staan. Zo kwam ik er vandaag na tweeënhalve week vakantie achter dat ik mijn pakken nog steeds niet naar de stomerij gebracht had. Was ik op dag één van plan. Waarvan akte.
Uiteraard is er ook hier kerst gevierd de afgelopen dagen, maar dan een beetje anders dan in de afgelopen 36 edities die ik meegemaakt heb. Geen kerstboom, geen papieren kerstkaarten verstuurd en maar een paar ontvangen en geen geplan, geregel en georganiseer rond die dagen. De meeste lezers kennen me goed genoeg om te weten dat kerst voor mij toch al niet “the most wonderful time of the year” is, dus ik klaag absoluut niet. Nog een voordeel van hier zitten: nergens uitbundig versierde huizen met olijk zwaaiende Kerstmannen die minstens 20 kerstliedjes elektronisch kunnen bliepen, kerstbomen die iedere minuut van kleur veranderen of dansende rendieren. Waarvan uiteraard één met een rode neus. Niets van de al hier, Amsterdam Noord is heel ver weg! Hoe kerst er dan wel uitzag dit jaar? Beetje wisselend: op kerstavond bestond het kerstdiner uit een barbecue, in t-shirt en korte broek! De eerlijkheid gebiedt met wel te bekennen dat alleen Tom en ik buiten stonden, de vrouwen zaten binnen. In dit geval niet omdat we zo goed geïntegreerd zijn in dit Islamitische land, maar omdat de dames het koud hadden. Daarnaast begon bij Nina op dat moment de griep toe te slaan. En niet alleen bij Nina: twee zieke dochters de hele kerst. Sara minder dan Nina, maar wel allebei koorts, keelpijn en ongelooflijk hangerig. Dat begon ’s ochtends toen we in Al Rumaila Park waren (zie verderop): Nina liep vreselijk te piepen en te mopperen en terwijl Sara en Tom vrolijk de speeltuin onveilig aan het maken waren lag zij bij mij in het gras te hangen. Vanmorgen kwam Tom melden dat hij diarree en had en zag ik de bui alweer hangen: weer één ziek! Maar dat lijkt vooralsnog allemaal met een sisser af te lopen.
Op eerste kerstdag bestond het kerstdiner uit gourmetten: Tom eindelijk zijn zin. Hij zeurt er al maanden over, maar tot nu toe kon ik er onderuit komen omdat we geen gourmetstel hebben en die hier godzijdank ook niet te krijgen zijn. Helaas bleek Marjolein zo’n ding te hebben, dus vader hing eraan. Probleem was alleen niet alleen Tom, maar ook Nina zich er ook erg op verheugd had. Ze wilde wel heel graag,maar was gewoon te ziek. Dikke tranen en ook echt vreselijk verdrietig dat ze niet mee kon gourmetten. We hebben haar beloofd dat we het op oudejaarsavond nog een keer proberen, zodat ze dan wel mee kan doen. Marjolein is dan nog op vakantie en die vindt het vast niet erg als we dat ding nog een keer gebruiken. Moet ik dus op oudejaarsavond nog een keer. Gelukkig zijn de meiden inmiddels weer aardig opgeknapt, alhoewel vooral Sara zichzelf nog steeds behoorlijk in de weg kan zitten. Vanavond ook weer: niets is goed, niet bij papa op schoot, niet bij mama, niet rondlopen, geen fles, niet eten, niet naar bed, alleen de speen is goed. Ik heb haar onder luid protest mee naar boven genomen, pyjama en slaapzak aangetrokken en binnen drie minuten lag ze bij me op schoot te slapen. Maar ik ben niet moe!
Verder heeft kerst dit jaar vooral bestaan uit luieren, uitslapen en films kijken. Sjakie en de Chocoladefabriek, Abeltje en de kerstshow van school. Die laatste is gekopieerd op weg naar de beide opa’s en oma’s, dus geïnteresseerden kunnen zich daar melden om hem te kijken. Abeltje hebben ze de afgelopen tijd als luisterboek grijs gedraaid, dus die wilden ze graag zien, terwijl Tom Sjakie en de Chocoladefabriek aan het lezen is op dit moment. Ik moet eerlijk zeggen dat ik als kind nooit verder gekomen ben dan het moment waarop het dikke jongetje uit de chocoladerivier drinkt en door de buis opgezogen wordt (in de oude versie, dit was die van een jaar of 5 geleden), maar ook nu kon hij me niet boeien. Ik heb hem uitgezeten, met een enkele kleine onderbreking, maar ik kan er nog steeds niet enthousiast van worden. Heeft niets met mijn chocoladeaversie te maken, vind het denk ik gewoon te surrealistisch gemaakt. Boek heb ik ook nooit uitgekregen.
En boodschappen doen, want ook dat is natuurlijk geen enkel probleem in dit land. Alhoewel ik begrepen heb dat jullie ook gewoon konden shoppen op eerste kerstdag. Tweede kon dat natuurlijk al jaren gezien de files voor de meubelboulevards die al jaren traditioneel op die dag zijn. Een “gematigd succes” werd die openstelling vanmorgen in de Nederlandse kranten genoemd. Algehele flop dus, zou me verbazen als het ergens minder gekost hebben dan het opgeleverd heeft. Nou hoefden we niet veel als boodschappen, als rechtgeaarde Hollanders hadden we alles al een week in huis om de kerstdrukte te omzeilen. Sommige dingen zelfs al zo lang dat we ze weg konden gooien omdat het een nogal ongezond kleurtje had gekregen. Maar gelukkig waren de stokbroden op de compound uitverkocht, dus ik had toch nog een excuus om op eerste kerstdag boodschappen te doen. Is toch een stuk handiger als dat jaar dat ik tijdens het koken misgreep op de eieren (had Karin gebruikt voor het voorgerecht, terwijl ik toch echt hollandaisesaus wilde maken!) en zelfs de avondwinkel dicht bleek te zijn. Ik werd uiteindelijk gered door Johan en Ester, die toen nog om de hoek woonden en nog eieren bleken te hebben. En natuurlijk boodschappen in korte broek, die eieren heb ik destijds dwars door de storm gehaald.
Ook oud en nieuw zal anders gaan dan gewend: ook dan geen huis vol bezoek, oliebollen zijn nog in beraad en vuurwerk is hier volgens mij ook niet echt een traditie. Dit laatste tot woede van Tom: dan hadden we het toch gewoon uit Nederland mee kunnen nemen??!?! Dat we het dan hartje winter hadden moeten kopen en op de één of andere manier door de douane hadden moeten smokkelen zijn praktische dingetjes waar hij zich niet echt druk om maakt. Nieuwjaarsdag is hier ook geen officiële vrije dag en daar had ik wel een beetje op gerekend toen ik mijn vakantie plande. Fout, ik moet de eerste gewoon weer beginnen, dus oud en nieuw zal geen lange nachtelijke exercitie worden dit jaar.
Verder hebben we hier de afgelopen dagen in het park doorgebracht. Of eigenlijk in twee verschillende parken. Daar hebben we er hier genoeg van, dus we kunnen een beetje variëren. Eerst de dag voor kerst naar Al Rumaila, een park langs de Corniche wat ik alleen nog maar vanuit de auto gezien had, en dan alleen nog maar de speeltuin. Er blijkt nog een heel park achter schuil te gaan, met een kanalenstelsel met allerlei werkplaatsjes en winkeltjes wat allemaal een beetje vergeten en vergane glorie lijkt te zijn. Het leek allemaal dicht, maar aan het einde zat een restaurant waar een briefje hing dat het op 26 december 2011 een dagje gesloten was. Dan lijkt het er toch op dat het verder gewoon open is. Zou er dan meer open zijn? Is jammer, want met een beetje liefde en aandacht is er volgens mij een bruisend stukje Doha van te maken, midden in het centrum dus aanloop zou het probleem niet moeten zijn. Het lijkt echter last te hebben van het grote-geld-syndroom: we maken het en kijken er dan niet meer naar om. Zonde! Het kanalenstelsel eindigde in een groot openlucht theater, kijk maar op de foto of je Nina erop kunt vinden…. In hetzelfde park ook een stenen half pipe, die in dit geval niet door skaters gebruikt werd, maar door kinderen die op allerlei dingen naar beneden aan het glijden waren: kleden, regenjassen, lege plastic flessen (!), of gewoon hun eigen broek. Ook hier: zie de foto’s! Het was ook in dat park dat ik een post op facebook zette dat ik in de schaduw van de palmboom op zoek was naar verkoeling… Het is de afgelopen dagen weer erg warm geweest, wederom richting 30 graden en misschien wel er overheen.
Vandaag waren we naar Dahl Al Hamam Park, meer in het noorden en we kwamen er eigenlijk uit omdat Nina er een tijdje geleden met Marjolein geweest is en wij niet goed wisten welk park ze toen was. Een kleine zoektocht op de kaart leverde op dat het deze geweest moest zijn en het bleek ook nog vlakbij het bureau van de verkeerspolitie te zijn, dus dan kon ik mooi meteen mijn eerste Qatari bekeuring betalen. 500 QR voor 13 km/h te hard op de snelweg. Valt nog mee: door rood rijden schijnt inmiddels QR 6000 te zijn. En zelfmoord, trouwens. Terug redenerend kwam ik er achter dat dit op de laatste schooldag voor de vakantie was, toen ik te laat van huis gegaan was om de kinderen op te halen… Haastige spoed, inderdaad. Zoals ik al eerder verteld heb: acceptgiro’s enzo doen ze hier niet aan, je betaald online met je credit card of je gaat bij het betreffende bedrijf langs om gewoon te pinnen of contant te betalen. Bij Qtel hebben ze daar zelfs aparte pinautomaten voor. Qtel en Kahramaa (het energiebedrijf hier) kan ik ook via het internetbankieren van QNB betalen. Kwam ik alleen pas achter toen ik al een paar keer in de rij had gestaan bij Qtel. Wat trouwens ook wel bijzonder was: volgens mijn bekeuring had ik mij schuldig gemaakt aan het in gevaar brengen van anderen door de manier waarop mijn auto beladen was. Geen woord over te hard rijden dus, maar dat schijnt het wel te betekenen. In Nederland hoef je hem echt niet te betalen als het zo verwoord wordt. In beroep gaan begin ik maar niet aan.
Dit park is een stuk kleiner dan het vorige, zo klein zelfs dat het vanaf de weg niet eens opvalt. Het was dat we op de kaart gekeken hadden, anders rij je het zo voorbij. Tot groot enthousiasme van de kinderen bleek er direct bij de ingang een flinke speeltuin te zijn die nog overdekt is ook, dus die een groot deel van het jaar te gebruiken is. Verder ook hier een deel waar een soort kanalen uitgegraven zijn, maar dan zonder water. Was niet erg: er kon heerlijk doorheen gefietst worden! Ook hier een half pipe, maar dan een wel hele steile, waar ook een skateboard al geen garantie voor succes bleek te zijn. Op het vlakke deel kon je nog wel iets met je fiets, maar dat was het dan wel. En wat verder bijzonder is aan dit park: er ligt een grot in het midden van het park. En het is niet eens namaak! Flink hek met een indrukwekkend hangslot er omheen, we mogen er duidelijk niet in. Totdat Karin haar charmes in de strijd gooide. Natuurlijk kunnen we er in, de kinderen moeten alleen even boven blijven, het moet wel stiekem en als er een heel gezin naar binnen gaat valt het teveel op. Dat er ook nog een vader bij hoorde die vooral naar binnen wilde was de betreffende bewaker blijkbaar ontgaan. Het had er alle schijn van dat hij toch vooral met Karin naar binnen wilde. Dat ik uiteindelijk mee ging deed hij trouwens niet moeilijk over. Foto’s maken mocht niet, er zouden eens andere mensen nieuwsgierig kunnen worden… De grot stond ooit grotendeels onder water, maar dat is in de afgelopen jaren allemaal weggelopen. Op mijn vraag hoe oud de grot was kreeg ik als antwoord dat het heel oud was. Toen hij kind was, was het er al! Ik schat de beste man op een jaar of veertig.
Ik ga ermee stoppen, ga zo naar bed. Ik heb ochtenddienst morgen…
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
