Update 18 - Zaterdag 31 maart 2012

Update 18 - Zaterdag 31 maart 2012

Inderdaad, het is errug lang geleden dat ik wat geschreven heb over mijn belevenissen in Qatar. 15 januari voor het laatste om precies te zijn. Waarom zo lang niet? Gewoon: te druk, te moe en ook nog allerlei andere dingen te doen.

Qua werk is het een gekkenhuis geweest de afgelopen tijd en dat zal ook nog wel een tijdje zo blijven. Enerzijds komt dat omdat we behoorlijke stappen met de clubs binnen het programma aan het maken zijn waardoor we meer en meer dingen bij die clubs doen. Bij sommige clubs dan, ik steek alleen nog maar energie in clubs waar zowel de wil als de faciliteiten aanwezig zijn, ik ga niet meer aan een dood paard lopen trekken. Bij de andere clubs doe ik wat ik moet doen, maar meer ook niet. Anderzijds is het ook zo druk omdat we sinds het begin van dit jaar eindelijk een afdelingshoofd hebben. Goeie vent, geschikt voor deze taak en ook gewoon een aardige vent. “probleem” is wel dat hij de lat erg hoog legt. Is niet erg, daar worden we alleen maar beter van. Maar ja, er zit nou eenmaal maar 168 uur in een week, waarvan we er eigenlijk maar 40 zouden moeten werken. Ik heb inmiddels sinds het begin van 2012 al bijna 80 overuren opgebouwd. Da’s twee weken voor niks werken, overuren worden hier namelijk niet betaald (tenzij het van je manager moet). We mogen ze gerust opnemen hoor, geen probleem. Geen probleem voor de organisatie, wel voor ons. De afspraak was ooit dat we ochtenden vrij konden nemen om te compenseren voor de avonden. Maar ja, die ochtenden worden ook gevuld met verplichte vergaderingen, trainingen, presentaties (geven en toehoren) en andere bijeenkomsten waar onze aanwezigheid toch wel op prijs gesteld wordt. Buiten dat moet de data die je ’s avonds verzameld ook nog een keer verwerkt worden en als je dat tot ’s middags laat liggen krijg je het niet af voordat je weer naar je club gaat. En dan heb ik het nog niet over literatuurstudies die we (moeten) doen, opstellen en standaardiseren van protocollen, aankopen van nieuw materiaal of het verzorgen van cursussen voor de conditietrainers waar we een nogal prominente rol in spelen. En alles heeft de hoogste prioriteit. We willen deze week toch maar eens met ons afdelingshoofd en de directeur van het NSMP gaan zitten om te bekijken hoe we dit op kunnen lossen, want als we in dit tempo doorgaan kunnen we vanaf half november de rest van het jaar op vakantie. Zonder vakantiedagen te gebruiken.

Nou hebben we er sinds begin februari wel een nieuwe collega bij, maar daar is alles ook meegezegd. Als ik politiek correct ben moet hij zijn plek nog een beetje vinden. Als ik eerlijk ben is het gewoon een luie, verwende eikel. Meneer denkt dat hij alles weet en kan, alles wat we tot nu toe gedaan hebben slaat nergens op en we moeten met spoed alle apparatuur aanschaffen waar hij in het verleden mee gewerkt heeft. Of vóór gewerkt heeft. Ondertussen is hij halve dagen onvindbaar, komt niet opdagen als we hem verwachten om de testen praktisch te laten zien en is hij een constante bron van ergernis tijdens vergaderingen omdat hij voor geen meter luistert, maar vervolgens wel hele verhalen afsteekt. Ik ga dan meestal maar mijn email even stiekem bekijken ofzo, luisteren doe ik allang niet meer. Wij hebben inmiddels al het punt bereikt dat we liever nog iets harder werken dan dat we ons aan hem blijven ergeren. Hij zit nog in zijn proeftijd, met een beetje mazzel ziet de rest van de organisatie dat ook op tijd in. Ons afdelingshoofd is op de hoogte van onze bezwaren, hij vroeg het me vorige week op de man af en dan ben ik niet te beroerd om eerlijk te zijn. Hij leek niet erg verrast.

Ander nieuws over het werk? Nou, ik ben in februari twee weken op trainingskamp geweest met de jeugd van Al Rayyan. A- en B-junioren, de enige pech die ik had was dat ze op hun eigen complex bleven trainen. De mazzel daarvan was dan wel weer dat ik gewoon thuis kon slapen. Het trainingskamp is voor iedereen erg goed geweest, de spelers hebben kunnen ervaren wat een trainingskamp inhoudt, ik heb kunnen laten zien wat we vanuit het Excellence in Football Programme voor de club kunnen betekenen en we hebben veel data kunnen genereren. We hebben er zelfs de krant mee gehaald, zie de foto’s. Na afloop hebben we een presentatie voor de club gehouden met wat we gedaan hebben, waarom, hoe en wat er uit gekomen is. Werd erg goed ontvangen, zo goed zelfs dat we eigenlijk op korte termijn een verzoek verwachten om het eerste erbij te gaan doen. Zou niet weten waar ik de tijd nog vandaan zou moeten halen, maar uiteraard zullen we geen “nee” zeggen. Is misschien een mooie gelegenheid om eens wat andere clubs te laten lopen.

Verder heb ik in de eerste week van maart niveau twee van de ISAK-opleiding gedaan. ISAK staat voor de International Society for the Advancement of Kinanthropometry. Het grens vlak van lichaamssamenstelling en bewegen dus. Erg leuk en interessant, maar ook gewoon vijf dagen full time. ’s Morgens theorie, ’s middags praktijk met examen op donderdag. Examen haalde ik met een score van 95%, waar de eis 80% is. Je metingen worden vergeleken met die van de cursusleiders, en dan moet je dus minstens 80% overeenkomen. Met vlag en wimpel dus. Ik heb nu een half jaar om te zorgen dat ik van 20 proefpersonen een totaal profiel van hun lichaamssamenstelling maak. Ik heb er nu twee, dus het begin is er. Bij die proefpersonen is het de bedoeling dat je alle metingen twee keer doet en dan mag er maximaal een verschil van 5% (lengte, gewicht, omtrekken) of 10% (huidplooien) zitten. Tot nu toe lig ik mooi op schema. Als je daar na 20 proefpersonen gemiddeld aan voldoet ben je officieel geaccrediteerd en dat dan meteen voor 4 jaar, daarna moet je hetzelfde schema weer doorlopen.

Buiten het werk zijn we hier inmiddels weer op weg naar de zomer. De afgelopen weken zijn we hier de 30 graden inmiddels alweer ruimschoots gepasseerd, alhoewel er af en toe even een dipje in de temperatuuropbouw zit. Een dipje richting 25 graden dan. Wel hebben we hier de afgelopen tijd nogal wat zandstormen gehad. Dat schijnt hier redelijk gebruikelijk te zijn aan het einde van de winter, dan krijg je eerst een aantal zandstormen, daarna de nodige regen en daarna begint de zomer definitief. Eigenlijk hetzelfde als aan het einde van de zomer, dan begint de omslag ook met een aantal zandstormen, dan regen en daarna gaat het afkoelen. Voor zover je daarvan kunt spreken.

Op dit moment is oma (weer) op bezoek, uiteraard vooral voor Sara d’r verjaardag. Ze is hier nu een dikke week en blijft nog tot volgende week woensdag. Oma en de kinderen genieten zich suf! Ze is gisteren met Karin naar de woestijn geweest met een tripje van de DSA (Nederlandse vereniging). Ik had geen zin om te gaan en heb me volledig vrijwillig aangemeld om met de kinderen thuis te blijven. Ik geloof die woestijn zo langzamerhand wel, de eerste drie heuvels is allemaal nog wel leuk hoor, maar je blijft daarna nog een paar uur over dat zand rijden en dan heb ik het allang weer gezien eigenlijk. Ik ken hier een flink aantal mensen die je bijna geen groter plezier kunt doen dan door die zandbak te scheuren, maar het kan met niet erg boeien. Ieder zijn hobby zullen we maar zeggen. Veel mensen zullen het niet begrijpen dat ik het leuk vind om hetzelfde stukje muziek 100 keer terug te spoelen om uit te vogelen hoe die baslijn nou precies loopt. En dat snap ik eerlijk gezegd nog ook…

We hebben meer bezoek gehad in de tussentijd, in februari is Carolien hier een dikke week geweest, ook met haar zijn we de woestijn in geweest en hebben we verder ook de andere highlight gezien: malls, museum, wolkenkrabbers, souk enzovoort. Mijn ouders zijn natuurlijk vorig jaar al geweest om Sinterklaas te vieren. Voorlopig is dit volgens mij het laatste bezoek, we hebben in ieder geval geen vast omlijnde afspraken de komende maanden. Maar iedereen is van harte welkom!

Verder ook weer veel sport gezien de afgelopen tijd, en dat dan nog naast de sport die we hier live op TV hebben, want dat is eigenlijk alles waarbij een bal of iets anders rolt of beweegt. Ik zit op dit moment te wachten op het begin van Barça – Bilbao, terwijl ik net Osasuna – Madrid heb zitten kijken.
Dit weekend geen live wedstrijden uit de eredivisie, maar ook daar heeft men de rechten van. Ronde van Vlaanderen kon wel eens wat lastiger worden morgen. Is geen ramp, dan ben ik toch aan het werk. Ik hoor het wel op langs de lijn. We hebben hier de afgelopen tijd zowel dames- als herentennis gehad, de Masters (golf), wereldbeker turnen, Grand Prix races en nog veel meer. Ik ben alleen naar het tennissen geweest. Ik wilde gistermiddag met de kinderen naar het turnen gaan, maar Sara was wat grieperig waardoor het me handiger leek om thuis te blijven. O ja, en we hebben hier de Al Kass cup gehad: een toernooi voor onder 17 ploegen waar Ajax met de B1 aan meedeed. Ik ben naar twee wedstrijden geweest en was van plan om even bij een training langs te gaan aangezien we er allemaal van overtuigd waren dat ze in Aspire trainden. Ik had de week voor vertrek contact met Ronald de Boer en die ging daar ook vanuit. Toen ik hem echter belde op welk veld ze trainden kreeg ik te horen dat ze aan de andere kant van de stad trainden. Was op het laatste moment veranderd. Tja, blijft Qatar…

Vandaag dus Sara d’r verjaardag, mevrouw is helemaal trots dat ze nu twee is. Met wat moeite kan ze dat ook met haar vingers aangeven. Armpjes in de lucht om te juichen bij het zingen lukt wel prima. Verjaardag is redelijk rustig gehouden, ’s ochtends wat mensen, daarna Sara naar bed en oma en ik met Tom en Nina zwemmen. ’s Middags ook nog wat mensen uitgenodigd om te komen barbecueën, maar die uitnodigingen waren blijkbaar niet helemaal lekker doorgekomen. Niemand gezien. Kwam eigenlijk niet heel slecht uit: het duurde nogal lang voordat het vlees op de barbecue klaar was en dan waren we toch wat in de problemen gekomen. Mevrouw zelf was natuurlijk echt jarig: cadeautjes, een mierzoete roze taart (en een lekkere blueberry-cheescaketaart voor de grote mensen!) en alle aandacht voor haar. Wat wil je als 2-jarige nog meer? De taart was een noodoplossing: kindertaarten blijk je hier twee dagen van te voren te moeten bestellen als je Dora, Winnie the Pooh of Hello Kitty erop wilt hebben. Hadden we natuurlijk zelf ook kunnen bedenken…

De kinderen zijn inmiddels geaccepteerd op een nieuwe school, ze gaan vanaf volgend schooljaar (seizoen?) naar Doha British Montessorri School. We zijn vreselijk blij dat we ooit voor de school gekozen hebben waar ze nu op zitten, maar er zitten ook wel wat minpuntjes aan. Ze hebben in recordtempo Engels geleerd, voelen zich erg thuis en erg zeker op school. Het is een heel klein schooltje waar ze iedere ochtend even met de directrice knuffelen, waar ze iedereen van reception tot en met year 12 bij naam en toenaam kennen. Inclusief alle familiebanden. DBMS is toch wel anders: groot, een heel saai en schools gebouw en volgens mij een stuk strikter. Moet ook wel gezien de aantallen leerlingen. Ik denk niet dat ze er iedere dag even met de directeur gaan knuffelen. Nadelen van de huidige school zijn dat de klassen wel erg klein zijn en je daar op sociaal gebied dan natuurlijk toch wel het één en ander mist. Verder zijn er totaal geen buitenschoolse activiteiten, ligt de focus wel heel erg op het taalonderwijs en is het gehalte aan leerlingen-met-een-vlekje wel erg hoog. Met namen naarmate de kinderen ouder worden. Is logisch, aangezien ze zo’n beetje de enige school in Doha zijn die beperkte kinderen aanneemt. Tenslotte nog twee praktische redenen: geld en afstand. Needs no explanation. Ze moesten allebei een toelatingsexamen doen. Nina mocht gewoon wat spelen en kleuren en dan kwam er af en toe een juf langs om even wat te babbelen. Probleem met Nina is dat ze zich volledig achter mij verschuift als ik ook in dezelfde ruimte ben. Ik heb haar twee minuten de kans gegeven om wat te gaan doen, toen dat niet gebeurde ben ik naar de gang gegaan en heb ik me pas weer gemeld toen het afgelopen was. De juffen waren erg enthousiast. Tom was een ander verhaal. Voor zijn gevoel hadden ze gewoon les en mocht je het vragen als je het niet begreep. Hij heeft twee keer wat gevraagd, één keer of hij mocht gaan plassen en één keer of het niet wat moeilijker kon: dit had hij allemaal al gehad. En bedankt, wijsneus! We waren erg opgelucht dat ze allebei aangenomen waren, scheelt een hoop gedoe.

Sara is inmiddels begonnen op CESK, de nursery. De naam is niet ontleed aan Fabregas, maar staat voor Central English Speaking Kindergarten (and nursery, maar dat is er later aan toegevoegd). Ze gaat er drie ochtenden naartoe en ze is niet te houden op de dagen dat ze erheen mag. Ze staat op die ochtenden verreweg als eerste bij de deur. “Mij mee!”. Ook ’s middags straalt ze van oor tot oor als ze weer opgehaald wordt.

Als laatste hebben we sinds eind januari eindelijk een eigen auto. Een hele saaie, burgelijke, oerdegelijke Kia Carnival. Maar wat bevalt hij goed! Enige nadeel is dat ik hem na twee dagen al op de land cruiser voor me parkeerde. Voorganger gelukkig geen schade, ik wel: hele rechter voorkant in elkaar. En dan ga je natuurlijk weer de ambtelijke molen in. De regelmatige lezers weten dan waar je ongeveer op kunt rekenen: veel bellen, alles 100 keer uitleggen en dan nog het verkeerde meekrijgen. Viel op zich wel mee deze keer. Het eerste wat je moet doen is aangifte doen. Mijn tegenpartij had geen schade en daarom (?) ook geen zin in een ritje politiebureau. De schuldvraag was natuurlijk ook snel beantwoord: ik kwam van achteren. Telefoonnummers en kentekennummer uitgewisseld en gezegd dat ik maar moest bellen als er iets was. Aangifte doen dus. Eerst op het verkeerde politie-bureau. Door naar het volgende. Deze keer wel in één keer goed, maar wel achteraan sluiten in de rij met (voornamelijk) bus- en taxichauffeurs. Die rij is zo lang dat ze er full time een mannetje van het transportbedrijf hebben staan om alle aangiftes te doen voor ze. En dat gaat niet erg vriendelijk. Als ik uiteindelijk aan de beurt ben heeft mijn agent het wel gehad voor de ochtend denk ik. Stuk strontchagrijn. Er kan alleen een lachje af op mijn antwoord als hij vraagt of het mijn schuld was. “Beyond any doubt, sir!). Stempels verzamelen op een officieel uitziend document, dit is onmisbaar omdat je auto anders niet gemaakt kan worden, garages mogen je zonder zo’n formulier gewoon niet helpen. Daarna door naar de verzekering. Weer veel papierwerk, stempels en foto’s. in dit land geen gedoe met bonus-malus regelingen, schadevrije jaren en ga zo maar door, iedereen betaald een percentage van de nieuwwaarde van de auto en that’s it. Dan door naar een garage. Of ik hem meteen daar wil laten: “Hoe lang duurt dat?” “10 dagen, meneer”. “Maar ik kan toch niet 10 dagen zonder auto zitten?” “da’s uw probleem, meneer”. Heb hem uiteindelijk pas twee weken later gebracht, had eerder geen tijd om vervangend vervoer te zoeken. Of ze een taxi voor me konden bellen. “No problem, sir, you can wait here for our driver. He will bring you home.” Chauffeur was er binnen 5 minuten, we gaan op weg en halverwege vraagt hij of het goed is dat hij mij en Tom bij Villagio afzet. Pardon? Nee, natuurlijk niet, dan moet ik daar weer een taxi nemen. Maardan is het na vier uur, meneer, dan eindigt mijn dienst. Zet je me toch lekker bij Villagio af? Kost je wel je fooi.


Gelukkig werkt alles inmiddels weer naar behoren, maar het meest lachwekkende wil ik jullie niet onthouden: de laatste dag van mijn huurauto startte hij niet meer. Accu leeg. Verhuurder bellen: stuur ff iemand met een nieuwe accu. De volgende conversatie starte:
“U wilt uw auto terugbrengen meneer?”
“Nee, de accu is leeg, mijn kinderen moeten naar school en ik naar mijn werk, stuur even iemand om dat ding te maken svp.”
“hoe laat wilt u hem weer inleveren meneer?”
“Ik wil hem niet inleveren, ik wil dat jullie deze komen maken, en snel een beetje graag ik heb haast.”
“u komt hem vanmiddag dus inleveren, meneer?”
“NEE, HIJ DOET HET NIET EN IK WIL JE VERDOMME IEMAND STUURT OM HEM TE MAKEN!!”
…
“Eh, ik zal een chauffeur sturen meneer…”
“Doe dat.”

Tien minuten later is de chauffeur er. Waar ik naartoe wil. “Ik wil helemaal nergens naartoe, ik wil dat je mijn auto maakt.” “O, is er wat mee dan?” GRRRRRRRRRRRR. “De accu is leeg en ik heb haast, doe er wat aan svp!” “Wat is er mis mee dan?” “DE ACCU IS LEEG!!!” vervolgens gaat de lieve schat één voor één de deuren proberen. Ik kan niet meer tegen, ga zitten en probeer te starten. Een droge klik is mijn enige beloning. “Ik denk dat de accu leeg is, meneer.” “Dank je wel, Einstein, en wat ga je daar aan doen?” “Niets, meneer, ik ben maar een chauffer…”. Uiteindelijk heb ik ons maar laten brengen. Kinderen naar school, ik naar de KIA-garage om mijn gerepareerde auto op te halen. Geen geld bij me natuurlijk, dus ik beloof ’s middags het te komen af te ronden. Daarbij kwam de volgende verrassing. Of ik maar voor zowel de auto als de rit wilde betalen. Eh, nee. Ik betaal voor één van de twee, niet alletwee. Begreep hij niet. Ik wel: ik huur een auto van jullie, die doet het niet en daardoor moet ik een chauffeur huren. Dan ga ik niet voor allebei betalen. Stilte aan de andere kant van de desk. “Bel je baas maar even”. Vindt-ie een goed idee. Nog een keer uitgelegd. “So you want discount, sir?” “Nee, ik wil hier een eerlijke oplossing voor. Is uiteindellijk wel te regelen, maar je moet weer van alles opnieuw uitleggen”. Moest-ie met zijn baas overleggen. ’s Avonds teruggebeld: zijn baas was het (wel) met me eens, hoefde alleen de taxi maar betalen.

Zo, dat was het voorlopig weer even voor nu.

Tot Snel!
Olav