Update 19 - Zaterdag 28 april 2012

Update 19 – Zaterdag 28 april 2012

Eerst even het belangrijkste: terwijl ik dit zit te schrijven is het inmiddels ook 29 april geworden en dat betekent dat mijn moeder voor de 67e keer verjaart. Van harte, mam! We zullen een gebakje op je nemen morgen!

Ik bedacht me net dat ik in de vorige update het belangrijkste was vergeten: de parkiet is dood. We zijn dus weer huisdierloos. Kan niet zeggen dat ik er vreselijke heimwee naar heb, voor je het weet staat een collega van Karin met een ander beest op de stoep.

Ik ga me verder beperken tot wat er de afgelopen dagen en weken is gebeurd, anders worden het 20 pagina’s en het is niet zo dat ik jullie die lol niet gun, maar ik moet ook nog een keer naar bed….

Het belangrijkste? Ik heb gisteren mijn eerste Arabische bruiloft meegemaakt. Mijn collega Fuad ging trouwen en daar waren alle collega’s ook voor uitgenodigd. Ook de westerse heidenen dus. Nou is Fuad niet zo heel erg koranvast, dus dat zal niet echt een rol gespeeld hebben. Dit in tegenstelling tot zijn jongste broer die ook gisteren getrouwd is: ultrareligieus, compleet met baard. Dat had dan weer tot gevolg dat muziek, dansen, vrouwen en drank uit den boze waren gisteren. Die laatste twee sowieso, drank doen ze hier in het openbaar niet aan en huwelijken zijn altijd gescheiden. Is wel weer grappig: in Nederland doen we dat scheiden pas een tijd later, hier alleen op de trouwdag. Ik heb van te voren uitgebreid informatie ingewonnen over de do’s en don’t van Arabische huwelijken. Wat blijkt? Cadeaus geven doen ze niet aan op de dag zelf, die geef je later. Verder is het niet echt belangrijk om er bij het begin van de festiviteiten al te zijn. Had me ook verbaasd, gezien de Qatari instelling op dat punt. Bij binnenkomst ga je direct naar de bruidegom, vervolgens naar zijn vader die naast hem staat en dan wat er verder nog in de buurt staat, meestal vrienden en broers. Pas daarna geef je eventuele andere mensen aandacht. Daarna ga je aan de koffie of thee (of water) en worden er af en toe wat hapjes rondgedragen. Na het gebed en wat toespraken is het vervolgens tijd voor het eten. Dat eten is lamsvlees van een schaap dat ’s morgens geslacht is, over het algemeen een eigen schaap. Het eten wordt opgediend op grote schalen met rijst die op de grond staan. Het is de bedoeling dat je je schoenen uittrekt en daar op je knieën bij gaat zitten en met je rechterhand eet. Het is een soort Catshuisdiner: links is uit den boze. Met je linkerhand doe je namelijk andere dingen. Met je rechterhand haal je kleine stukjes van het vlees, dat meng je met de rijst tot een bolletje in een kommetje dat je met je vingers maakt en schuif je met je duim naar binnen. Het is even oefenen. Is hartstikke leuk, met je handen eten. Alleen waren zakdoekjes misschien wel handig geweest. Probeer namelijk maar eens om met die vette vingers je schoenen weer aan te krijgen. Voor het handen wassen moet je naar buiten, dus dat eerst is ook niet echt een optie. Eten was heerlijk, we hebben met zeven man van die schaal gegeten en het enige waar je aan kon zien dat er van gegeten was, was het feit dat de gekookte eieren weg waren. Verder leek de schaal zo ongeveer onaangeroerd. Zodra je als groep wegloopt wordt de schaal opgeruimd en gaat wat er over is naar de armen. Geen idee waar ze die hier gaan vinden. Islamitische armen bedoel ik dan, ik denk niet dat ze de Indiërs er mee gaan sponsoren. Ook daarvoor zijn de regels blijkbaar een stuk soepeler dan in Nederland. We hadden bij DWS ooit ongeveer 90% van een buffet over omdat niemand wat at (waarom weet ik eigenlijk niet meer) en we hebben uiteindelijk voor honderden euro’s eten weggegooid. Dat was nadat we iedere liefdadigheidsorganisatie in Amsterdam aan de lijn hadden gehad om het te doneren. Niemand wilde het hebben. De reden? Ze mochten het alleen aannemen als het geseald is en de uiterste consumptiedatum erop staat. We bleven maar uitleggen dat het die ochtend allemaal vers ingekocht en bereid was, maar wie we ook belden (Voedselbank, Leger des Heils, kerken, illegalenpensions etc.): iedereen gaf hetzelfde antwoord.

Na het eten zijn we nog even met de bruidegom op de foto geweest (zie foto’s!) en zijn we naar huis gegaan. Volgens traditie wordt later de bruidegom door zijn vrienden in colonne naar de vrouwenbruiloft gebracht, waarbij men de hele weg toetert. Normaal Qatari weggedrag dus. Daar mag hij alleen naar binnen en blijft hij tot een uur of één. Vanaf het moment dat de bruidegom gearriveerd is wordt er alleen nog maar door de direct familie gedanst: moeder, tantes, zussen. Juist diegenen die je helemaal niet wilt zien dansen dus. Voordat de bruidegom arriveert doet de rest ook vrolijk mee.

Beetje een tegenvaller was wel dat het gros van de uitgenodigde collega’s alleen even snel handjes geschud heeft en meteen weer vertrokken is. Als je toch uitgenodigd wordt kun je op zijn minst even een kopje thee meepakken. We kwamen ze tegen toen we aankwamen (er reed een collega die ook hier op de compound woont met me mee) en er werd even snel iets gemompeld over een ander feestje. Blijkbaar belangrijker, jammer. De bruidegom was er ook zichtbaar teleurgesteld over. Het kan alleen nog erger: één van de collega’s presteerde het om in een trainingsbroek en T-shirt binnen te komen. Mij was verteld om toch vooral in pak te komen. Ik voelde me enigszins overdressed (zie foto’s!) bij de collega’s die alleen in pantalon en overhemd waren, maar dit was gewoon ronduit gênant. Wij werden dus geacht in pak te verschijnen, de Arabische gasten zijn traditioneel gekleed. Is ook wel weer leuk: je kunt dan aan de kleding zien waar ze vandaan komen. Zo vallen de Qatari op doordat er aan hun traditionele gewaad (dishdasha) een kraagje en manchetten zitten zoals wij die aan een overhemd hebben. De manchetten worden dan ook nog voorzien van manchetknopen. De hoofddoek wordt dan weer los gedragen. Over het algemeen is de hoofddoek hier wit. Dit bijvoorbeeld in tegenstelling tot de Omani, waar de dishdasha geen kraag heeft en de hoofddoek meer als een tulband gedragen wordt. Aangezien de moeder van Fuad uit Oman komt was er ook een aantal gasten op deze manier gekleed. Ik zei dat de hoofddoek hier over het algemeen wit is, maar je ziet ze ook in wel in rood-wit geblokt. Die wordt oorspronkelijk meer in Saudi Arabië gedragen, maar is hier ook naartoe overgewaaid. Zeker ’s winters zie je die hier meer, puur omdat-ie dikker is dan de witte. Nog een verschil in de dishdasha: hier in Qatar draagt men eigenlijk uitsluitend witte. In landen als Oman zie je ook nogal wat donkere kleuren, vooral beige, bruin en zelfs zwart worden gedragen. Heeft eigenlijk dezelfde achtergrond als de rood-witte hoofddoek: ze zijn dikker en in Oman is het klimaat relatief koeler dan hier. Men heeft daar bijvoorbeeld ook bergen waar de bedoeïenen vroeger ook naartoe trokken en zich dus ook dikker moesten kleden. In de Afrikaanse moslimlanden als Sudan kleed men zich weer anders: de dishdasha’s zijn dunner, minder stijf (vooral hier in Qatar worden ze enthousiast gestreken en gesteven), en men draagt tulbanden in plaats van de hoofddoeken die hier op het Arabische schiereiland gedragen worden. Daarnaast vallen de Afrikanen natuurlijk ook op door hun huidskleur.

Ik vond dit een unieke kans om ook dit een keer mee te maken, Nederlandse bruiloften heb ik al genoeg gezien en maak ik er misschien nog wel een paar van mee, een Arabische zie ik niet snel meer gebeuren. Het hele gebeuren is trouwens in een grote de Boer-tent (geen geintje, de Boer is erg groot hier!) langs de weg. Er is een flink aantal lokaties door heel Doha waar je dat soort tenten neer kunt zetten voor bruiloften. In de tent liggen tapijten op de grond en staan “gouden” fauteuils langs de randen. In het midden, recht tegenover de ingang is een plaats voor de bruidegom en zijn vader (en broer in dit geval), zodat zij de gasten kunnen ontvangen. De ruimte voor de tent (over de hele lengte) is ook met tapijten bekleed en rondom staan ook nog stoelen en banken om ook buiten te kunnen zitten. De tent zelf is voorzien van airco. Het eten gebeurt in een tent ernaast, zoals gezegd op de grond. Er wordt voor de zekerheid wel een stukje plastic onder de schaal gelegd om de tapijten een beetje schoon te houden.

Vandaag was het plan om naar de mangrovebossen bij Al Thakira te gaan en daar te gaan picknicken. Al Thakire ligt ongeveer 45 km ten noorden van Doha. Na wat zoeken en eerst een tochtje door de woestijn hebben we de bossen ook wel gevonden, maar helaas was het net laag water, waardoor het effect een stuk minder is dan bij hoog water. Picknicken kwam er niet van, lukte daar niet. Om dat goed te maken dachten we naar de kust te rijden, maar ik had blijkbaar niet helemaal goed de kaart in mijn hoofd geprent. We hebben de kust wel gevonden, maar niet waar ik uit wilde komen. Zijn we maar doorgereden naar Al Khor, waar we op een soort verlopen stadsstrandje de picknick alsnog ingehaald hebben. Het begint hier inmiddels blafheet te worden, dus een plekje in de schaduw was wel een vereiste. Onder de palmboom, dus! We zaten op een stadsstrandje waar nog een aardig stuk achter de zeewering onder water stond en waar tot groot genoegen van de kinderen nogal wat kleine visjes in zwommen. Aan de visresten te zien die er ook lagen moet er ook groter spul in rondzwemmen, maar dat zal wel in het middelste deel gezeten hebben. Het was ook niet echt te pijlen hoe diep het er was. Aan de omgeving te zien was er ooit veel meer water, maar is dit langzaam aan het droogvallen. Al de bebouwing die er stond was ook zoals alles hier: het wordt enthousiast neergezet en vervolgens wordt er niet meer naar omgekeken. Is erg jammer, maar zo gaat het hier met alles. Alles is dus slecht onderhouden en meestal stuk. De glijbanen in de brandende zon hebben we maar niet geprobeerd. Niet dat ze stuk waren, ze zijn van het type plastic gemaakt dat een kernaanval overleefd, maar ze stonden in de brandende zon, dus ik denk dat kinderbeentjes er ter plekke aan vastsmelten met deze temperaturen.

Was uiteindelijk maar een half dagje, Sara was doodmoe. Naar huis en zij in bed. Tom en Nina hebben wat in en rond het huis lopen klooien. We zijn later naar de souk gereden om met z’n allen te eten, maar dat was minder succesvol. Lekker gegeten hoor, maar het werd veel te laat door druk verkeer en parkeerellende. Na het eten dus als de donder naar huis om de kinderen zo snel mogelijk in bed te krijgen. Was geen probleem, Tom viel in de auto al in slaap.

Het is de afgelopen weken weer stil geweest en daarvoor heb ik hetzelfde excuus als vorige keer: gewoon te druk en ’s avonds te moe. We hebben de afgelopen twee weken weer biodexmetingen gedaan, deze keer met eerste elftallen van de profclubs. Daarnaast zijn we ook bezig met de einde-seizoen-metingen bij onze eigen clubs. Dat betekent dus dat ik iedere dag van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds aan het werk geweest ben. Is allemaal wel erg goed gegaan, we hebben veel spelers gezien, voor zover ik nu kan inschatten weinig fouten gemaakt en erg goed als compleet team gefunctioneerd. Als team zeg ik, aangezien de physical coaches verplicht aanwezig moesten zijn om ons te assisteren. Geen hulp van de fysio’s meer deze keer, is op deze manier niet meer nodig. Is ook wel belangrijk: wij zijn immers het FOOTBALL Excellence Project en daarom is het belangrijk dat zij deze metingen ook doen. Niet dat we er blij mee zijn overigens: zo’n ochtendje biodexen kost je gewoon alle tijd die je eigenlijk nodig hebt om andere dingen te doen. Dat betekent in de praktijk dus dat ik alle andere metingen van vorige week nog niet heb kunnen afronden. Niet zo’n probleem, heb het bij de clubs uitgelegd dus men is op de hoogte, maar ik laat het liever niet zolang liggen. Betekent gewoon dat het allemaal komende week moet. Maar de metingen bij andere teams gaan ook gewoon door dus het wordt aardig doorbeuken de komende week. Nog een paar weken, dan zit het seizoen erop en wordt het allemaal wat rustiger. Ins’Allah.

Dan is het bij jullie van de week natuurlijk ook weer Koninginnedag. We gaan de vrijmarkt een jaartje overslaan denk ik. Ik moet ook zeggen dat ik niets van de Nederlandse gemeenschap gehoord heb. Kan zijn dat ik het even gemist heb, maar volgens mij zijn er geen specifieke activiteiten zijn. Of het moet de Nederlandse avond zijn, maar die is volgens mij op 3 mei. Geen idee of dat voor Koninginnedag is. Vrijmarkt hebben we hier afgelopen vrijdag gehad trouwens, was een “garage sale” op de compound. Dezelfde gebruikelijke meuk als op een vrijmarkt: speelgoed, wat boeken, kleren en vooral veel DVD’s. En erg druk natuurlijk. Ben er even geweest, maar had het na vijf minuten wel weer gezien. Karin was al eerder met Tom en Nina geweest, ik was op dat moment even met Sara boodschappen doen.

Maandag dus Koninginnedag, morgen mogelijk ook al feest in Mokum: Kampioen of niet!? Ik denk het eerlijk gezegd nog niet, ik zie het niet gelijk worden in Rotterdam. Dan maar woensdag tegen VVV, thuis kampioen worden is toch leuker dan uit.

Tot Snel!
Olav