Update 20 – Zaterdag19 mei 2012

Update 20 – Zaterdag19 mei 2012

Mijn geliefde echtgenote heeft van de week een hele waslijst aan wensen/eisen/plannen voor de vakantie op d’r blog gezet (http://kaar17.blogspot.com/2012/05/18.html). Ik ben een stuk minder veeleisend:
- Minstens één keer per week een wit broodje haring;
- Kijken wat er van de Scheltema over is;
- Op de fiets de stad in. Lopend mag ook. Welke stad dan ook.
- Naar Marillion in Paradiso (mazzeltje, concert in juli).

Verder ben ik niet veeleisend, als het maar niet teveel regent en ik een paar keer kan uitslapen. Maar voorlopig zijn we nog lang niet zover: ik weet nog niet eens wanneer ik precies op vakantie kan. Ik heb 1 juli tot en met 4 augustus aangevraagd, en dat is formeel goedgekeurd, maar praktisch gezien staat het allemaal nog lang niet vast. Probleem is dat er begin juli weer een test periode met het nationale team èn eerste elftallen. Ik herhaal: eerste elftallen. Wij werken met de jeugd, maar worden wel geacht om op te komen draven om biodexmetingen met ze te doen. Of eigenlijk: we moeten onze collega’s van sports science ondersteunen. In de praktijk doen wij het gewoon. Het komt er nu op neer dat ik later op vakantie moet omdat één van de sport science jongens op vakantie is. Dus ik moet mijn vakantie uitstellen om zijn werk te kunnen doen. Dat is net zo krom als het klinkt. Wat het lastig maakt, is dat men er geen enkel probleem mee heeft als ik later terugkom, maar dan loopt de voorbereiding bij mijn clubs ondertussen en ik kan het in ieder geval naar mezelf niet maken om halverwege de voorbereiding een keer aan te komen kakken. Dat zou dus betekenen dat ik mijn vakantie in moet korten. Nogmaals: om het werk te doen van iemand die op vakantie is. En het gekke is: zowel mijn afdelingshoofd als –directeur hebben het goedgekeurd, maar ik weet nog steeds niet of dat nou betekent dat ik ook echt op 1 juli weg kan. Beide zijn afgelopen week naar hetzelfde congres geweest, dus ik hoop dat ze er even vijf minuten aan besteed hebben.

Ondertussen zien we maar weer eens een Nederlander een penalty missen op een beslissend moment…

Tegen de tijd dat we dan daadwerkelijk op vakantie zijn is het idee om twee weken ergens op een camping te gaan staan. Daarvoor heeft Karin nog drie dagen cursus in Nederland en weet ik nog niet precies wat ik ga doen. Kinderen zijn dan volgens mij al uitbesteed. En de tijd daartussenin zien we wel hoe dat volkomt. Dat het volkomt twijfel ik trouwens geen seconde aan. Tegen de tijd dat ik terug ga gaan Karin en de kinderen nog een maandje op de Meene staan en die komen dan eind augustus terug. Blijft de ergste hitte en de Ramadan ze bespaard. Is allebei geen pretje.

Die hitte is inmiddels aardig aan het oplopen, we hebben inmiddels al een paar dagen de top van de 50 graden bedwongen. Dat zijn inderdaad geen gezonde temperaturen meer en het grootste probleem is dan ook dat je eigenlijk alleen maar binnen wilt zitten. Bij het zwembad is ook wel lekker, maar in de zon is geen optie en in de schaduw zitten koel je ook niet echt van af: de temperatuur zakt daar niet veel verder dan een graadje of 40. Gelukkig staat er nog wat wind die het een beetje “koel” houdt. Ik zeg wel dat in de zon zitten geen optie is, maar ik ben één van de uitzonderingen die er zo overdenkt, er liggen hier hele volksstammen hele dagen te bakken in die 48+ graden. Ben ik dan zo’n zeikerd dat ik dat veel te gevaarlijk vind? En nog afgezien daarvan: ik hou het nog geen drie minuten vol in die temperatuur. Het viel me vanmiddag op dat afkoelen in het zwembad op dit moment alleen werkt als je ook met je hoofd onder water gaat. Toen ik er voor het eerst indook vandaag bleef ik gewoon een kokend heet hoofd houden. Koppie-onder deed wonderen, dat wel. Die warmte zorgt er ook voor dat je het inmiddels wel uit je hoofd laat om op je blote voeten naar buiten te gaan, vraag maar aan Karin. Zelfs van je stoel naar het zwembad lopen doe je of heel snel, of op je slippers. Die je dan wel ondersteboven neer moet leggen, anders kun je ze niet eens aan. Zo leuk, in de woestijn wonen!

Inmiddels zit het seizoen er hier gelukkig ook op. Dat “gelukkig” betekent overigens niet dat ik het niet naar mijn zin heb, maar tegen de tijd dat het half mei wordt ben ik het al jaren altijd goed zat. Had ik bij Ajax ook al, en dat is hier niet anders. Tegen die tijd ben je gewoon moe en ben je aan rust toe. Klinkt als ouwelullenpraat, maar het zijn gewoon lange dagen die voor een deel ook nog behoorlijk fysiek zijn en dan is het na bijna een jaar wel een keer op. De komende weken worden wat dat betreft een genot: gewoon van acht tot vier werken en zo hier en daar wat uren “stelen” om mijn overuren weg te werken. Niet dat dat gaat lukken, ik heb er nog meer dan 90 open staan waar ik nauwelijks een kant mee op kan. En aangezien ik dus op Christelijke tijden thuiskom is er ook eindelijk weer eens tijd om zelf weer te gaan bewegen, want dat is er de afgelopen maanden nogal ernstig bij ingeschoten. Beetje basketballen ’s avonds en als ik heel veel zin heb nog wat in het krachthonk of zwemmen. Gewoon, omdat er weer tijd voor is.

Het seizoen zit er dus weer op. De competitie eindigt hier al eind april, waarna er nog twee bekertoernooien gespeeld worden. De eerste is tussen de eerste vier van iedere leeftijdscategorie en dan speel je dus maar twee wedstrijden (halve finale en finale), het tweede toernooi duurt wat langer. Als je geluk hebt vijf wedstrijden (als ik goed geteld heb). En van “mijn” clubs hebben vooral de A-junioren van Al Rayyan het goed gedaan: kampioen en beide bekers gewonnen. Van de andere teams weet ik alleen dat bij de B-junioren Al Saad de beker gewonnen heeft en kampioen geworden zijn en dat bij de onder 14 hetzelfde geldt voor Al Gharaffa. Ander toernooien zijn me even ontgaan. Ik ben gaan kijken bij de kampioenswedstrijd van de A-junioren en de laatste bekerfinale van zowel de onder 19 als de onder 14. Die laatste vooral omdat Tom graag meewilde en de onder 19 finale gewoon te laat was voor hem. Bij de kampioenswedstrijd zat ik anoniem op de tribune, maar bij die andere twee zat ik naast de technisch directeur, die me in beide gevallen ook meteen mee het veld op sleurde. “Gewoon meekomen, jij hoort er ook bij!” Met andere woorden: ik heb hier nu ook twee medailles liggen. Ook daarvoor probeerde ik mijn snor te drukken, vind niet dat ik al zo bij zo’n team hoor, maar het management dacht daar anders over: iedereen hoort erbij, dus iedereen gaat mee om een medaille te halen, jij ook, of je nou wilt of niet. Ik kreeg al van een aantal mensen verbaasde reacties toen ik op TV door het beeld kwam schuiven om een medaille op te halen. Ik heb er bij de onder 14 finale in ieder geval voor gezorgd dat ik een polootje van club aan had, staat toch net iets professionele, bij de onder 19 finale was ik er niet erg op gekleed (zie foto!). Hoewel: wel netjes in rood-zwart, maar dat was stom toeval.

Aan de andere kant is het goed en leuk om te zien dat je geaccepteerd bent als een deel van de staf. Niet omdat je nou mee mag om een medaille op te halen, maar vooral omdat men het oprecht waardeert dat je komt kijken. Gisteren bij de onder 14 finale kon ik de rest van de staf niet vinden op de tribune en zijn we maar ergens neergeploft en prompt kwam er een manager met twee kopjes thee aanzetten toen hij ons zag zitten. Die thee is niet te drinken, want heel sterk gezet, vervolgens gaat er een ongehoorde hoeveelheid suiker doorheen en wordt het op smaak gebracht met een flinke scheut volle melk, maar het gaat om het gebaar. En dat is nou net ook het probleem: haal het niet in je hoofd om het te weigeren, erger kun je ze hier bijna niet beledigen. Bij eerdere wedstrijden waar ik gekeken heb ging het net zo: er worden meteen stoelen voor je aangerukt en er wordt voor drinken gezorgd. Of je dorst hebt wordt niet gevraagd. Geeft ook niet, in dit klimaat heb gewoon altijd dorst. Van de week vroeg de materiaalman van Al Rayyan of ik een foto van hem en zijn collega kon maken en toen ik die de volgende dag aan hem gaf was hij de koning te rijk. We vergeten weleens hoe deze mensen behandeld worden. Bij deze club valt het nog mee, maar dan nog zijn de omstandigheden waarin ze leven en werken in onze Europese ogen schandalig. Ik ben dan alleen maar blij dat ik ze gelukkig maak met wat foto’s. Na de bekerwinst van de onder 19 hetzelfde verhaal: dolgelukkig dat ik ook foto’s van hen nam en zo mogelijk nog gelukkiger toen ik ze die foto’s de volgende dag gaf.

Met dank aan Bayern en Chelsea is het hier imiddels kwart over één, over vijf uur loopt de wekker af. Ga maar eens slapen…

Tot snel!

Olav