Update 21, 31-05-2012

Update 21, 31-05-2012

Zo, oudste dochter bij d’r grote vriendin logeren, vrouw en andere kinderen in het zwembad en vader aan de rand van het bad tijd om zijn blog weer eens bij te werken. Waarom vader zelf niet gaat zwemmen? Ach, zo’n zwembad wordt ook maar gewoon (zei hij decadent) en buiten dat ook gewoon niet zoveel zin. Keelpijn, moe. Eigenlijk gewoon aan vakantie toe.

Maar ja, die vakantie. Dat duurt nog een maand. Nog precies een maand zelfs, morgenavond over een maand vliegen we naar Nederland. ’s Avonds laat vertrekken, ’s nachts vliegen en dus voor dag en dauw op Schiphol. Vind dat voor mezelf niet zo’n ramp, als ik alleen vlieg slaap ik toch wel in het vliegtuig. Zeker met zo’n nachtvlucht, ik slaap dan meestal al voordat we goed en wel opgestegen zijn. Met kinderen wordt dat toch wat lastiger, die slapen kort voordat we naar het vliegveld moeten en zitten vol met opgepompte adrenaline van het vliegen, naar Nederland gaan, opa’s en oma’s, vriendjes en vriendinnetjes en andere bekenden weer zien en wat je nog meer kunt bedenken. Ik kijk nog niet erg naar uit naar de vlucht. Komt nog bij dat Gijs, Hugo en Victor op dezelfde vlucht zitten. Zijn vriendjes van de compound en dat maakt het er natuurlijk ook niet rustiger op. Hartstikke leuk voor ze, maar ik ben bang dat de adrenalineconcentratie er niet veel lager van zal worden…

Ondertussen is heel Doha nog in de ban van de brand van afgelopen maandag. Het begon voor mij met een collega die binnen kwam met de mededeling dat we voorlopig niet naar Villaggio gingen. Allemaal nog op een lacherige toon. Van ons allemaal, wisten wij veel. Het stadion waar wij kantoor houden ligt naast Villaggio en hij had even buiten moeten zijn. Hij had de toen al immense rookwolken boven de daken zien uitkomen en het was al snel duidelijk: da’s foute boel. De media lieten ons op dat moment hopeloos in de steek, alleen dohanews.com had mensen ter plaatse die via Twitter het land op de hoogte hielden. Was voor mij de eerste keer dat ik Twitter ergens voor gebruikte. Ik vind het normaal gesproken maar een flauwekulmedium voor mensen die graag gehoord willen worden (en dan zeg ik het vriendelijk), maar kwam nu goed uit. Nadeel daarvan is wel dat je goed moet filteren tussen fact en fiction en dat was best lastig. Maar goed, de officiële berichten van het ministerie bleven melden dat er geen slachtoffers waren en dat iedereen die iets anders beweerde loog. Zo stond het er letterlijk. Tot een uur twee, toen veranderde opeens de toon. Of eigenlijk was er geen toon meer. Het enige wat het ministerie nog meldde was dat er om half zes een persconferentie zou zijn. Dan weet je dat het goed mis is. Vlak daarna kwam dezelfde collega binnen die de primeur had gehad en hij keek opeens veel minder vrolijk. Eén van onze artsen bleek via de Rode Halve Maan (da’s de Arabische variant van het Rode Kruis) ter plekke geweest te zijn en die had vijf bodybags geteld. Kindermaatjes wel te verstaan. De teller stond op dat moment op minstens 15 doden, waarvan dus zeker vijf kinderen. We weten inmiddels het eindresultaat: 13 kinderen, hun vier leidsters en de twee brandweermannen die als enige de crèche wel bereikt hebben, maar er dus niet meer uit konden. Volgens de berichten vanuit de brandweer zijn ze met kinderen in hun armen gevonden. Uiteindelijk heeft men de crèche via het dak kunnen bereiken, maar toen was het al te laat voor iedereen die daar binnen was. Het probleem schijnt te zijn dat de brandweer pas na een half uur te horen heeft gekregen dat er kinderen in de crèche waren. Grootste probleem blijft dat die crèche maar één in- en uitgang heeft en dat nou net daar de brand ontstaan is. Vervolgens was er geen sprinkler in die ruimte en waren er geen plattegronden beschikbaar. You do the math.

Vanaf dezelfde avond kwamen er allerlei details over de kinderen en de leidsters naar buiten, maar ik zal ze jullie besparen. Je gaat er namelijk niet beter van slapen.

Na het hele drama is hier een ongekende reactie op gang gekomen. De volgende dag waren er zeker drie herdenkingsbijeenkomsten en deze keer niet strak georganiseerd door de overheid, maar spontane initiatieven. Eén in Aspire park, één in the Pearl en één in de enige katholieke kerk van het land. Alle slachtoffers waren expats en een groot deel uit Spaanstalige landen en dan is de kans vrij groot dat je van die stroming bent, vandaar neem ik aan. Verder staan alle kranten vol met paginagrote advertenties van ieder denkbaar bedrijf of instelling in het land. Als je er ook maar een beetje toe doet of wilt doen heb je een advertentie geplaatst waarin je ieder sterkte wenst en hoopt dat de allerhoogste voor een beetje rust zorgt. Ik denk dan heel cynisch dat die allerhoogste beter die brand had kunnen voorkomen, maar dat mag ik misschien niet zeggen. Ik kwam vanmorgen ook een stukje tegen waarin alle staatshoofden opgenoemd werden die hun steun en condoleances gestuurd hebben. Was een indrukwekkende lijst, waar zelfs nog een land in stond waar ik nog nooit van gehoord had. Sharjah, blijkt één van de Verenigde Arabische Emiraten te zijn volgens google. Dat er nogal wat boevenregimes tussen staan vergeten we dan maar even.

Gelukkig geen bekenden of zelfs maar vage kennissen bij de slachtoffers, alhoewel je de indruk krijgt dat heel Doha alle slachtoffers persoonlijk gekend heeft. En dat bedoel ik niet negatief. Uit de advertentie van de nieuwe school van Tom en Nina maakte ik op dat drie van de slachtoffers daar op school gezeten hadden en daardoor in ieder geval bij één van de kinderen op de Nederlandse school in de klas zaten. En bij één van Karin d’r collega’s bleken vier slachtoffertjes op de compound gewoond te hebben.

Ook aan de reactie van de overheid kun je weer zien dat je hier nog in een traditionele, bijna feodale samenleving leeft: iedereen die er ook maar een beetje mee te maken kan hebben zit inmiddels in de bak. Management van Villaggio, eigenaresse van de crèche, hoofd beveiliging, eigenaars van Villaggio, allemaal opgepakt. Zonder aanziens des persoons: de eigenaresse van de crèche is de dochter van de minister van cultuur en ook die is dus niet gespaard. Die minister zal binnenkort ook wel “om gezondheidsredenen” o.i.d. aftreden. Ook alle verantwoordelijken op de ministeries die de vergunningen verleend hebben hebben inmiddels een bezoekje van de politie en de aanklagers achter de rug. “Komt u maar even met ons mee….”. Klinkt als een grote zuivering en dat is het natuurlijk ook gewoon.

Villaggio is ondertussen tot nader order gesloten. Nou moet je je voorstellen dat Villaggio ongeveer zo lang is als de Kalverstraat tussen de Dam en het Spui en dat de brand aan het ene einde is geweest, maar ook de rest blijft voorlopig dicht. Ik kreeg al een sms-je van mijn bank dat ik voorlopig maar naar een andere vestiging moest komen als ik ze nodig heb. Het zou mij niks verbazen als ze de hele bende afbreken in plaats van herstellen. Wat ook erg spookachtig was, is hoe het parkeerterrein er op dit moment bij ligt. Uitgestorven. En dat is het normaal gesproken nooit. Zelfs op vrijdagochtend, als alleen de Carrefour en de Starbucks open zijn staat het nog minstens half vol. Dinsdagochtend stonden er vier of vijf auto’s die waarschijnlijk achtergebleven zijn en verder veel civil defence voertuigen. De civil defence is hier een soort gecombineerde dienst van brandweer en ambulance. Heel angstaanjagend zo’n lege ruimte.

Het is ook vreemd: dit soort branden komt een paar keer per jaar wereldwijd voor en eigenlijk doet het je geen moer. Erg, vervelend voor de betrokkenen, maar meer ook niet. Totdat het dus dichtbij komt. Dit winkelcentrum is ook het winkelcentrum waar wij onze boodschappen twee keer per week doen. En vaker indien nodig, zoals ik al zei: het ligt naast mijn werk. Dan ken je opeens de plekken waar die foto’s van uitgebrande winkels genomen zijn en ben je al 100 keer langs die crèche gelopen. En ook al 100 keer gedacht dat je jouw kinderen daar nooit van je leven naartoe zou doen met dat smalle trappetje naar de ingang. En dan ging ik er toen nog vanuit dat er aan de achterkant nog wel een nooduitgang zou zijn. Vooruitziende blik?

Wat er verder te melden valt? Niet veel eigenlijk, alles wordt nogal overschaduwd door de gebeurtenissen van maandag. De vakantie is dus geregeld; in zoverre, de tickets, hoe we het verder in gaan delen moeten we nog bespreken, moesten we vandaag en morgen maar eens doen, zal een ieder op de hoogte houden.

O ja, ik heb deze week de belastingpapieren binnengekregen. Heeft er volgens traditie een maand over gedaan om hier te komen. Gigantisch pak papier met ruim 100 vragen die je ook alleen maar op papier kunt krijgen, electronisch doet mijn niet aan uit het buitenland. Eén mazzel: ik heb geen aandelen, aanmerkelijk belang, alimentatie o.i.d., dus van die dikke 100 vragen kon ik er meer dan de helft overslaan. Alleen lastig: ik kan mijn jaar opgave van Ajax nergens meer vinden. Probeer ik nog te achterhalen, maar ik ben toch bang dat het anders een lastig verhaal gaat worden…

Qua werk is het rustig op dit moment, de clubs trainen en spelen niet meer, dus ik heb alle tijd voor wetenschappelijk werk en dingen die wat zijn blijven liggen de afgelopen tijd. En tijd om eens wat aan mijn overuren te doen, en dat lukt aardig, maak absoluut geen 40 uur op dit moment en dat bevalt me prima. Volgens mijn laatste berekening heb ik nog dik 55 uur over, maar volgens mij moet het zelfs nog meer zijn aangezien ik de Ramadan weken al doorgerekend heb en we dan minder uren hoeven te maken, maar ik die wel als reguliere weken gerekend heb. Van de week eens narekenen.

Ik zou natuurlijk nog allerlei cynische dingen over de huidige staat van het Nederlands elftal en het kalt stellen van de Hunter kunnen zeggen, maar als ik daar aan begin zit ik hier tijdens de finale nog. Een finale die we niet gaan halen overigens. Ik heb in de poule ingetekend op een finale Italië – Duitsland, met jullie Oosterburen als winnaars. Waarom? Omdat ze als enige consistent blijven presteren en ook gewoon omdat het Duitsers zijn, natuurlijk. Andere mogelijke verrassingen: Engeland overleefd de poulefase niet en de Oekraïne wel en Spanje sneuvelt al in de kwartfinale. Nederland in de halve. Tegen Italië, does that sound familiar?

We gaan naar huis, iedereen is uitgezwommen.

Tot Snel!
Olav