Update 22 - Zondag 10 juni 2012

Update 22 – zondag 10 juni 2012.

Laat ik beginnen met het goede nieuws: de tickets zijn binnen! We vliegen dus definitief net voor middernacht op 1 juli en komen dan rond een uur of zeven ’s morgens aan op Schiphol. Ik vlieg op 3 augustus weer terug, Karin en de kinderen op 27 augustus. De tijd daar tussenin moeten we nog vullen. Nog steeds inderdaad, ik roep al een tijdje dat we dat binnenkort gaan doen. Toch maar eens wat meer druk achter zetten. Aantal dingen staat vast: Karin heeft een aantal dagen cursus (8-11 juli), we willen een week of twee ergens op een camping staan en als ik weg ben gaat Karin nog bijna een maand naar de Meene. Waarschijnlijk gaan we na aankomst eerst door naar Hoorn, om de doodeenvoudige reden dat ik dan vind dat we lang genoeg gereisd hebben. Nog een dikke twee uur door naar Enschede zie ik dan niet echt meer zitten. Nog afgezien van het feit dat iedereen gebroken en (waarschijnlijk) chagrijnig zal zijn. In de loop van de week gaan we dan richting het oosten en verder is er nog niets gepland. Nogmaals: de rest van de details moeten we nu toch echt maar eens in gaan vullen.

In mijn vorige update heb ik een lijstje gezet met wat ik wil als we in Nederland zijn, en eerder deze week heb ik er nog één bedacht. Ik las een bericht van Caroline over wandelen in de Postjesbuurt (onze ouwe buurt dus) en opeens moest ik aan de krentenbollen van de bakker in de Orteliusstraat denken. Of die van de bakker tegenover de AH aan de Postjesweg. Vraag me niet waarom ik nou net daar aan moest denken, maar opeens had ik zin in krentenbollen. Hoeft niet per sé van één van die bakkers te zijn trouwens, gewoon zin in een krentenbol. En die vallen hier in hetzelfde bereik als drop en zoute haring: kansloos om hier naar te zoeken. Van drop zal me dat trouwens een zorg zijn. Met boter graag.

Dat we tot en met 2 augustus in Nederland zijn betekent natuurlijk ook dat er nog twee verjaardagen te vieren zijn. Tom stuitert al sinds gisteren en vindt het eigenlijk maar niks dat hij nog een dikke vijf weken moet wachten. Lijstje is ondertussen al gemaakt, ik probeer hem er nog steeds van te overtuigen dat een iPad misschien wat teveel gevraagd is. Maar dan krijg je keurig met je eigen woorden om je oren: “je mag toch alles vrágen?”. Hoe we dat met die verjaardagen gaan doen weet ik trouwens ook nog niet. Tom is op een maandag jarig, ik op een donderdag. Maar aangezien ik de volgende dag vlieg zie ik ons die dag niet uitgebreid feestvieren. Heb zomaar het gevoel dat we het samen gaan doen. Wederom: horen jullie nog! Geldt voor alles: dag, tijd, lokatie en wensenlijsten.

Nadat ik vanmiddag met Tom en Sara de tickets opgehaald hadden zijn we nog even wat gaan drinken in de Souq. Parkeren naast de kamelen zodat die nog even bewonderd konden worden, vervolgens in de souq wat drinken en dan via het valkenziekenhuis terug naar de auto. Een valkenziekenhuis inderdaad. Als je een vermogen uitgeeft om met zo’n beest te kunnen pronken dan wil je ook dat het een beetje fatsoenlijk verzorgd wordt. En dus wordt er een speciaal ziekenhuis voor opgezet. Is eigenlijk heel logisch. In zoverre: als je als land last hebt van chronisch teveel geld en je andere prioriteiten hebt dan wereldvrede of het oplossen van het voedselprobleem ofzo. Daarna dus terug naar de auto. Tom nog even bij de kamelen terwijl ik Sara uit de buggy haal en in de auto zet. Tom daarna in de auto en terug naar huis. Alleen…. waarom gaat nou toch mijn achteruitrijalarm aan? En ook meteen continu piepen, dus er moet iets vlakbij staan. Auto kan het niet zijn, ik sta alleen op dit stuk van het parkeerterrein. Deur open of er misschien een paaltje op de hoek staat waar ik heel dichtbij sta. Ook niet. Zal wel storing zijn. Maar achteruit rijden lukt toch niet echt, lijkt iets te blokkeren. Handrem er wel af? Ja. Zou niet vreemd zijn dat ik die vergeet, rij regelmatig weg met dat ding nog geactiveerd. Motor uit, opnieuw starten, werkt bij de computer meestal ook. Nu niet. Kort en goed: ik hoop dat de buggy het overleefd heeft. Want opeens ging het dagen: de buggy staat nog achter de auto. Of eigenlijk lag hij er inmiddels half onder, moest hem inklappen om hem er redelijk schadevrij weer onder vandaan te krijgen. Schadevrij voor de auto dan, het lot van de buggy was toch al bezegeld. Inklappen ging wat moeizaam, hoop dat het allemaal nog werkt, heb nog geen zin gehad om te kijken.

We dachten de vakantie allemaal prima gepland te hebben: kinderen tot de 28e naar school, ik tot de 28e werken, twee dagen pakken en dan wegwezen. Of eigenlijk drie dagen pakken, aangezien we pas rond middernacht vertrekken. Maar dan vergeet je dat je in Qatar bent. De schoolvakantie begint namelijk al op de 20e. Weten we sinds vandaag. Dat is volgende week woensdag. De reden is vrij simpel: sinds de brand in Villaggio worden opeens alle openbare instellingen gecontroleerd en de school is afgekeurd. Begrijpelijk en niet geheel onverwacht, maar wel erg korte termijn weer. Ze waren al druk bezig met een nieuwe lokatie en dat schijnt nagenoeg rond te zijn, maar dat gaat dit schooljaar natuurlijk niet meer lukken. Om nou te zorgen dat alles wel op tijd klaar is gaan ze maar een dikke week eerder dicht.

De brand in Villaggio dreunt sowieso nog steeds na hier. We waren van de week even in Hyatt Plaza (de mall naast Villaggio) en daar hangt nu op iedere hoek, zuil en gevel een sticker op A4-formaat met alle vluchtwegen erop. Er hangen er zoveel dat niemand er volgens mij naar kijkt. Voor de brand hingen die er niet.

Om nog even terug te komen op de school: aangezien ze op een Engelse school zitten worden ook alle feesten vrolijk meegevierd. Zo ook dus de Diamond Jubilée. Voor wie het gemist heeft: de Engelse koningin houdt al 60 jaar de troon bezet en dat was reden voor een feestje. Of ze dat zelf ook vond is niet bekend, maar het lijkt me geen mevrouw die voorop gaat in de polonaise. Ik zie haar dan toch gewoon met een boek of een breiwerkje op de bank zitten. Maar of ze het nou goed vind of niet: op school werd het uitgebreid meegevierd. Deze keer in de vorm van een verkleedpartij waarbij het de bedoeling was om als prins of prinses naar school te komen. Niet alleen op de school van Tom en Nina trouwens, Saar d’r nursery deed ook vrolijk mee. Beide dames dus in vol ornaat naar school. De auto was voor de gelegenheid omgedoopt tot koets en ik had geluk dat ik niet ook in één of ander koetsiersuniform gestoken was. Onderweg in de auto nog even hardop het “God Save the Queen” geoefend. Met dank aan de heren van Queen die het op “A night at the Opera” opgenomen hebben. En aangezien we toch al weken aan het meezingen zijn op de Bohemian Rhapsody kon deze er nog wel bij. Sara zingt inmiddels ook mee: “MAMAAAAAAAAAAAA”. Ik zorg er wel voor dat mijn kinderen muzikaal fatsoenlijk opgevoed worden. Nina en Sara in speciaal voor de gelegenheid gemaakte prinsessenjurken naar school, Tom had zichzelf tot prins omgetoverd. Mwoh, hij was bij voorbaat kansloos voor de prijzen. Want prijzen waren er natuurlijk weer te verdienen. En natuurlijk bestond een substantieel deel daarvan uit snoepzooi. Als ze nog geen ADHD hebben krijgen ze het hier. Nina helaas ook niet in de prijzen, hoe hard haar vader ook voor haar juichte bij de beoordeling van de verkleedcreaties. Ze had trouwens toch al een eervolle vermelding binnengehaald bij de postercompetitie. Het was de bedoeling om op de één of andere manier een poster in elkaar te flansen waar wat leuke weetjes over het Engelse koningshuis stonden. Daar waar mogelijk gecombineerd met je eigen land. Nou wist ik wel dat er dwarsverbanden bestonden tussen de Windsors en de Oranje-Nassaus, dus ik ben maar eens een avondje stambomen gaan uitpluizen. Ik dacht altijd dat de verbindende factor de voormalige Russische Tsaren waren en dat we uiteindelijk via Anna Paulowna (voor wie dat niet meer weet: de vrouw van onze koning Willem II en dochter van de Tsaar), maar het blijkt veel verder terug te gaan. Om precies te zijn tot stadhouder-in-spé Johan Willem Friso uit de 18e eeuw. Dat blijkt een gemeenschappelijke voorvader van zowel Bea als Elizabeth te zijn. Sterker nog: hij heeft in zijn eentje uiteindelijk alle nu nog zittende Europese koningshuizen voortgebracht. En dat met maar twee kinderen. Engeland, Nederland, Luxemburg, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Liechtenstein, België, Spanje en Monaco komen in de stamboom allemaal bij elkaar in die ene Oranje-Nassau. En dan mogen we nog van geluk spreken dat Roemenië, Griekenland, Portugal, Duitsland en Oostenrijk inmiddels geen koninkrijken meer zijn, want de laatst zittenden van die dynastieën stamden ook allemaal van hem af. Toch knap als je zelf maar twee kinderen hebt. Of een teken van chronische inteelt in die families, dat kan natuurlijk ook. Maar goed, dat had ik samengevat in een stamboom, daar hebben ze er alle twee één van ingekleurd en die van Nina was goed genoeg voor een eervolle vermelding. Ik vond dat die voor mij was aangezien ik dat ding voor haar gemaakt had, maar dat was ze niet met me eens. Ik mocht het zakje chips wel hebben dat er bij zat, maar dan moest ik verder wel mijn mond houden.

Vanenavond al Rayyan
Dan is hier natuurlijk inmiddels ook het EK begonnen, en in mijn geval begon dat met blinde paniek. Ik heb een abonnement op Al Jazeera Sports en daarmee heb ik de beschikking over 8 sportkanalen die allemaal in twee talen uitzenden: Engels en Arabisch. In totaal dus 16 zenders. Het EK wordt alleen op kanaal 9 en 10 uitgezonden. En laten die nou net niet in mijn pakket zitten. En laat ik daar nou achterkomen op het moment dat ik naar de openingswedstrijd wilde gaan kijken. Of beter: toen ik me vreselijk zat te verheugen op het begin van het EK. Zwart beeld dus: “this service is currently scrambled.” Het probleem is ook nog dat ik die kaart van Al Jazeera in het winkeltje in Villaggio gekocht heb en die is tot nader order dicht. Geen idee waar ik dan moet zijn. Vrijdagavond op de gok bij een aantal malls geprobeerd, maar nergens Al Jazeera te vinden. Zaterdagochtend bellen. Of liever: proberen een telefoonnummer van ze te vinden. Uiteindelijk vond ik er één op het envelopje waar ik destijds mijn kaartje in meekreeg. Wie wat bewaart die heeft wat! Geen idee waarom ik dat ding nog had, maar was er nu blij mee. Bleek een nummer van een winkel op het vliegveld te zijn. In de tax free zone. Kansloos dus. Maar die mevrouw wist me wel naar een andere winkel te sturen, in Al Nasr street. Tom en ik zaterdagmiddag op pad. Nina had haar Portugese vriendinnetje over de vloer en dan is het handiger om de grote man even mee te nemen. Wij Al Nasr afgereden, naam van de winkelwas ik inmiddels alweer vergeten, zaterdagmiddag en dus een gekkenhuis en parkeren een onmogelijkheid. Heb het eerste de beste plekje dat ik zag gepakt en onder luid protest van mijn zoon gaan lopen. De derde winkel waar we langs liepen was al raak: grote Al Jazeera sticker op het raam. “Tuurlijk kunt u hier uw kaart upgraden meneer.” Kosten vielen me mee en het was zowaar binnen 3 uur allemaal geregeld. Ruim op tijd voor Nederland – Denemarken dus. En daar ga ik niet veel over zeggen. Nou vooruit dan: als je in één wedstrijd 32 keer op doel schiet en 80% balbezit hebt, kun je niet slecht gespeeld hebben. Simpel. Dan heb je gewoon net ff de scherpte niet en ook nog eens geen mazzel dat de scheids hem op de stip legt. 32 keer in één wedstrijd betekent dat er iedere 2.5 minuut op doel geschoten is. Ik heb er geen statistieken van, maar het zou me niks verbazen als het een record is. En verder lijkt het me wel prettig als we ophouden met van Persie te behandelen als een D-tje dat zijn eerste wedstrijd speelt en dus op te houden met die non-discussie over welke spits er moet spelen. Daar hebben we een bondscoach voor aangesteld en laat die man lekker in alle rust zijn werk doen. Want werd het nou echt zoveel beter toen Huntelaar inviel? Ik las vandaag in een aantal kranten dat gerenommeerde deskundigen als Nicolien Sauerbrei, Adrie van Tiggelen en Mark Rutte (!) hun deskundige oog erover hebben laten gaan en dat ze het wel weten Ik mis Emiel Ratelband en Johan Vlemminx een beetje in dit rijtje. Zou van Marwijk Rutte ook ongevraagd advies gegeven hebben toen dat kleuterklasje in het Catshuis uit elkaar klapte?

We gaan afsluiten. Maar niet voordat ik nog even snel over de seizoensafsluiting van Al Rayyan verteld heb. Die was afgelopen donderdag en is eigenlijk een beetje vergelijkbaar met de vanenavond bij Ajax: een hapje en een drankje en het hele seizoen wordt nog eens dunnetje doorgenomen. Paar verschillen zijn er wel. Ten eerste zijn de clubs hier allemaal omnisport verenigingen die allemaal in ieder geval voetbal, handbal, volleybal, basketbal en tafeltennis. De meesten hebben in ieder geval ook nog atletiek. Deze avond was dan ook voor alle sporten en daarmee komen er wat meer mensen op af dan in Amsterdam. Het was dan ook in één van de sporthallen op het complex, anders konden er niet genoeg tafeltjes in. Nog een verschil: er werden aan de lopende band cadeautjes uitgedeeld. En dan heb ik het niet over één of twee. Er was sprake van een gestage stroom aan trainers, managers en anderen die één voor één naar voren geroepen werden om de grote bazen een handje te geven en een cadeautje in ontvangst te nemen. Ik zat met één van de jeugdtrainers, het hoofd opleidingen en George (mijn afdelingshoofd in Aspetar) aan een tafeltje en eigenlijk hadden we alleen maar trek dus we konden niet wachten tot die rij opgedroogd was. Dat de hoofd opleidingen en de jeugdtrainer aan tafel naar voren geroepen werden verbaasde niemand. Dat eerst ik en na mij George ook moesten komen wel. Verbaasde mij wel in ieder geval. Of we ook maar even een pakje op kwamen halen en iedereen aan de andere kant van de tafel even een handje kwamen geven. Iets later ging men over van pakjes naar enveloppen en tot mijn grote verbijstering werd ik daarbij ook naar voren geroepen. Ik zat eigenlijk helemaal niet op te letten en keek nogal verbaasd naar de speaker. “Hoorde ik mijn naam nou weer?”. Maar ja hoor, er werd vriendelijk naar me geknikt en ik werd richting de tafel gewenkt. Nog een keer iedereen een handje en inderdaad een gevulde envelop. Een goed gevulde kan ik wel zeggen, Karin heeft er een goede maand met de nodige overuren voor nodig om het te verdienen. Belachelijk. Maar iets weigeren is vergelijkbaar met in Nederland iemand een schop verkopen. Het pakje dat ik al eerder opgehaald bleek ook nog eens een horloge te bevatten. Een Fossil, dus ook geen wegwerpprul. Zo schijnt het hier overigens ieder jaar te gaan, welkom in Qatar. Het is prettig om te merken dat men je aanwezigheid op prijs stelt, maar een hand en dank je wel had ik persoonlijk genoeg gevonden.

Ik ga stoppen, het is bijna maandag en ik heb beloofd dat ik de keuken zou opruimen vandaag. En brood voor de kinderen voor morgen te maken. Mag ik wel opschieten…

Tot Snel!
Olav