Update 23 – Woensdag 20 juni 2012-06-20

Update 23 – Woensdag 20 juni 2012-06-20

20 juni, dus morgen begint de zomer. Zou je hier niet zeggen. En dan niet omdat het zoals bij jullie kolereweer is, maar omdat het hier de afgelopen dagen het andere uiterste was: de 50 graden is voor het eerst dit jaar gerond. Dat wordt hier dan keurig aangegeven als 48, maar het voelt toch echt warmer. Die 48 zal officieel wel in de schaduw gemeten worden, maar dan moet iemand me toch eens uitleggen waar ze die schaduw gevonden hebben. Je kunt op dit moment namelijk heel duidelijk zien dat we in de buurt van de evenaar leven: rond het middaguur heb je nauwelijks een schaduw omdat de zon nagenoeg recht boven je staat. Op dit moment zou dat dus betekenen dat we in de buurt van de Kreeftskeerkring leven, aangezien de zon daar op 21 juni recht boven hangt. Beetje zoeken op google levert op dat dit precies klopt: Doha ligt op 25 graden noorderbreedte en een beetje, terwijl de Kreeftskeerkring op 23½ graden ligt.

Het was hier de afgelopen dagen zo blafheet dat het officiële advies ook was om toch alsjeblieft binnen te blijven en als je dan toch echt niet anders kan toch zeker water mee naar buiten te nemen. Heb ik me keurig aangehouden. Aan dat binnen blijven dan. Het gekke is dan weer dat het vandaag eigenlijk wel weer mee leek te vallen. Nog steeds ruim boven de 45°, maar dat voelt dan alweer als dragelijk. Ik kan me nog een zomer in Nederland herinneren waarin we een aantal dagen alle bejaarde patiënten in Beverwijk afgebeld hebben zodat ze met de hitte niet naar buiten hoefden. Ik geloof dat het toen 28° was.

We hebben vandaag de laatste dag van Tom en Nina op Cedars gehad. Zoals ik al eerder uitgelegd heb een week eerder dan oorspronkelijk gepland. De afsluitende week is erg druk geweest voor ze. Gisteren was er de uitvoering van Oliver! Ook die was al aangepast vanwege de vervroegde vakantie: niet de hele musical, alleen de liedjes en de dansjes. Maakte voor die van ons niet veel verschil: Nina zat in het koor en had dus toch al geen tekst, Tom had één regel. Het zingen en dansen ging prima. Het leukste moment was eigenlijk nog tijdens het deel waar Tom niet op het podium stond (was geoefend toen hij ziek in bed lag…). Meneer stond in het halletje naast de zaal uitbundig mee te zingen en te dansen. Dat was vooral grappig omdat je van de zaal wel de hal in kunt kijken, maar andersom niet. Wij konden hem dus wel zien dansen, maar dat kon hij weer niet zien. Maakt je toch een stuk ongeremder…. Gisteren dus groot feest (zie mijn facebook voor de foto’s!), vandaag ook maar dan van een ander kaliber: afscheid. En daar zijn die van ons niet zo goed in. Op het moment dat we binnen kwamen om ze op te halen was het al brullen bij Tom, bij Nina pas toen we weg gingen. En niet alleen die twee, de juffen en de directrice deden vrolijk mee… Voor Tom en Nina was het natuurlijk afscheid van de school en klasgenoten, voor de school afscheid van de lokatie. Ze verhuizen naar een fatsoenlijk schoolgebouw, krijgen een andere naam, andere structuur en andere uniformen. Dat laatste is wel jammer, nu kunnen we onze oude niet meer slijten aan kinderen die daar blijven…

En tja, afscheid nemen, dat hoort nogal bij het expat zijn. Eigenlijk ben je continu aan het afscheid nemen: eerst in Nederland op school, van vriendjes en familie, dan hier van mensen die alweer weggaan aangezien iedereen hier tijdelijk is en nu dus weer van school. Gelukkig gaan er aardig wat kinderen naar dezelfde school volgend jaar, dus helemaal nieuw en onbekend zal het dus niet zijn. Maar toch, het is voor Tom inmiddels de vierde school… ik snap het daarom ook heel goed, maar dat maakt het niet minder moeilijk voor het mannetje.

Ondertussen zijn we hartstikke trots op allebei: er kwam weer een hele stapel certificaten uit hun tas rollen. Het is inmiddels zelfs al zo erg dat ze ze vergeten te laten zien… Nu weer voor “outstanding reading” (allebei) en “for being a good help in class”. Good klassensloofje dus. Mag ik natuurlijk niet zeggen: sloofjes hebben ze hier Indiërs voor. Maar dat mag ik natuurlijk eigenlijk ook niet zeggen… En verder natuurlijk het tempo waarin ze Engels geleerd hebben. Volgend jaar krijgen ze ook Frans!

Genoeg daarover. Gisteren was ik precies een jaar in dienst bij Aspetar en dat heb ik op de meest toepasselijke manier gevierd: door een dag vrij te nemen. Kwam gewoon handiger uit met het oog op de Oliver uitvoering, aangezien die om 12 uur was en ik dinsdagmiddag toch altijd al vrij hou omdat Karin dan werkt. Mijn manager moest er erg hard om lachen toen ik het vanmorgen tegen hem zei. Ik ben sowieso nogal met mijn overuren aan het smijten, vandaag ook de middag vrij om Tom en Nina te steunen en zondagmiddag was ook al vrij. Ik heb dus alleen maandag en donderdag als hele dag deze week. Uitgebreid terugblikken op dat jaar ga ik niet doen, dat heb ik al een aantal keer gedaan en ik heb geen zin om mezelf teveel te herhalen. Bottom line blijft dat ik geen spijt heb van de stap (ondanks de moeilijke momenten onderweg).

Hier is het nu naar de vakantie toeleven, nog iets meer dan een week voordat we naar Nederland vliegen en bij de kinderen begint dat besef aardig te komen: Sara begint bij ieder vliegtuig dat overvliegt te juichen en te roepen dat ze naar opa gaat en Nina wordt er steeds zenuwachtiger over. Tom heeft nog even andere sores aan zijn hoofd.

Sara begint trouwens aardig ingeburgerd te raken: toen we vanmiddag naar school reden om Tom en Nina op te halen reden we iets verder door om even naar de mall (de mall die ook The Mall heet…) daar te gaan om een paar broodjes te halen. We waren vroeg dus konden nog even lunch halen. Hadden we allebei nog geen tijd voor gehad. Op het moment dat ik de afslag voorbij reed waar we er normaal gesproken af gaan begon ze hard om Nina te gillen en naar rechts te wijzen. “Nini, die!” Of ik dus maar even rechtsaf wilde gaan. Moet niet gekker worden: mijn dochter van twee die mij de weg gaat wijzen.

Deze Mall is zo langzamerhand de enige die nog open is. Na Villaggio is City Center inmiddels ook dicht namelijk. Afgelopen vrijdag kwam opeens het bericht van het ministerie dat “een” mall vanwege veiligheidsredenen gesloten was. Het bedrijf zelf hield het op “gesloten voor inspectie” als reden voor de sluiting en verzekerde iedereen dat ze zondag echt weer open zouden gaan. Dat geloofde meteen al niemand. Zondagmiddag kwam het bericht dat ze nog “een paar dagen” langer nodig hadden. Maar niet meer dan twee! Vervolgens werd het bericht dat men zaterdag weer open zou gaan en inmiddels zijn ze “tot nader orde” gesloten. Volgens de berichten wil men nieuwe luidsprekers voor het alarm, nieuwe noodverlichting en een complete commandokamer voor alle videocamera’s installeren. Kan iemand me uitleggen hoe ze dat in twee dagen hadden willen doen?? Lekker om zoiets op vrijdag te doen als iedereen net zijn weekend boodschappen doet. Er blijft nu dus maar één fatsoenlijke Mall over en dat is Landmark. En daar doet nu dus IEDEREEN zijn boodschappen. Na een uur 12 hoef je het niet eens meer te proberen. Toen eergisteren het gerucht ging dat Landmark ook dicht was brak er acuut paniek uit in de stad. Bleek een vals gerucht, alleen de bioscoop van Landmark is dicht. En met die van Villaggio en City Center ook dicht scheelt dat toch al gauw dertig zalen om films te kijken.

Tenslotte nog een gevalletje blikschade van de week. Net als vorige keer mijn eigen stomme rotschuld, maar nu gelukkig zonder tegenpartij. Ik nam de bocht in de parkeergarage gewoon te krap gisteren. En die pilaar ging niet opzij maar werkte als een soort kaasschaaf-voor-autolak. Flinke krassen en deuken aan mijn rechter zijkant dus. Klote. Kost weer tijd en een hoop gedoe om dat geregeld te krijgen. Eerst maar aangifte doen dus, want zonder proces verbaal doet je verzekeraar helemaal niets. Gelukkig geen gedoe met no claim enzo hier, iedereen betaalt gewoon hetzelfde bedrag en uit die pot wordt alle schade vergoed. Maar goed, op naar het politiebureau. Aangezien het niet mijn eerste schadegevalletje was reed ik daar in één rechte lijn naartoe. Maar bij aankomst vond ik het wel erg stil daar. Poort stond open maar geen enkel teken van leven. Toch naar binnen. Binnenplaats helemaal leeg en doodstil. Moest denken aan van die hele slechte horrorfilms waar de held van het verhaal ergens naar binnenstapt waar niets meer leeft. Het enige dat er aan ontbrak waren de openstaande ramen en deuren met wapperende gordijnen. Of een deur die heel zacht in zijn scharnieren piept. Het bijgebouw voor de aangiftes zag er ook erg dicht en verlaten uit. Heb de deurknop nog geprobeerd maar dat was inmiddels tegen beter weten in. Hier was duidelijk geen politiebureau meer gevestigd. Denk je alles meegemaakt te hebben. En dus ook niet ergens een briefje waar ze nu dan zitten. Zelfs niet in het Arabisch. Dan maar terug. Opeens bedenk ik me dat verderop een soort forensische afdeling zit, kan even proberen of die het weten. Fout, zit ook een ander rijksinstituut. Ik geef de moed op. Ga wel navragen waar ik ze nu vind. Totdat ik me op de terugweg opeens afvraag waarom er zoveel politieauto’s op dat ene parkeerterrein staan. Inderdaad: de nieuwe behuizing. Met een U-turn terug en alsnog aangifte kunnen doen. Daar heb je natuurlijk weer je hele pasjesverzameling voor nodig: ID, rijbewijs en autoregistratie. Terwijl de dienstdoende agent mijn gegevens zit in te voeren kijkt hij me opeens indringend aan. “Holland…” zegt hij terwijl hij blijft staren. “die doen niet meer mee,hè?”. Ik kan niet anders dan dit beamen. “Tja,” zegt-ie, “van Persie, Sneijder, Kuijt en hoe heet die andere ook alweer… Robben. Leuk hoor zoveel goede voetballers maar als het geen team is ga je er gewoon uit. Drie gespeeld, nul punten….” De afkeuring druipt van zijn gezicht. En bedankt, maak die aangifte nou maar af, dan kan ik weg. Als die Arabieren zich nou ook al met het Nederlands Elftal gaan bemoeien…

Maar aan de andere kant: iedere zelfbenoemde semi-BN’er heeft het de afgelopen weken nodig gevonden om zich er tegenaan te bemoeien, dus waarom zou een Qatari smeris dat niet mogen? Zoveel meer verstand zullen Nick en Simon er toch niet van hebben? Ik moet zeggen dat ik nogal moe werd en word van alle analyses. Ga nou gewoon voetballen, half uurtje vooraf voor de opstelling en het laatste nieuws en een half uurtje na afloop voor de reacties en verder niet. Heb me wel kapot gelachen om jullie opportunisme: voor het EK dacht/verwachtte/eiste 87% van de Telegraaflezers een Europese titel en na één slippertje tegen de Deen verwachtte 80% de eerste ronde niet te overleven. Dat lijkt me nou echt de steun waar die spelers op zitten te wachten. Het valt me ook op dat er ook onmiddellijk helemaal niets meer deugde. Van dezelfde ploeg dus waarvan jullie voor het EK nog vrijwel allemaal dachten dat de poule, kwartfinale en halve finale formaliteiten waren. En het was inderdaad hemeltergend slecht, maar dat was de voorbereiding ook dus zo verrassend kan het allemaal toch ook niet geweest zijn. Maar na die voorbereiding vonden jullie allemaal nog steeds dat dat varkentje wel even gewassen zou gaan worden. Ik was ook vol goede moed trouwens. Ook na Denemarken trouwens en eerlijk gezegd had ik na Duitsland ook nog het gevoel dat het nog steeds kon. 2-0 tegen Portugal is niet onmogelijk. OK, we hebben in anderhalve eeuw voetbal precies één keer van ze gewonnen, maar als zelfs Richard Witschge tegen ze kan scoren dan kan deze ploeg dat toch ook wel? We weten inmiddels hoe het afgelopen is. Iedereen is weer thuis en op Schiphol liep een stel helden rond dat het nodig vond om ze eens flink uit te schelden. Ze hebben inderdaad drie keer op de broek gekregen omdat ze dat zo leuk vinden. Dan ben je toch blij dat je in het buitenland speelt, daar zitten die mafkezen in ieder geval niet op de tribune. En ondertussen roept heel Nederland om het ontslag van dezelfde bondscoach die twee jaar geleden nog als held ingehaald werd. Brederode had gelijk: het kan verkeren. Of ik ook vind dat-ie weg moet? Ja. Maar niet vanuit de onderbuik waar nogal veel mee gedacht wordt. Maar als je zélf tot de conclusie komt dat je collectief gefaald hebt kun je volgens mij maar één conclusie trekken en dat is de ultieme. En wie dan nu? Geen idee, maar ik lach me kapot om al die kenners in de pers die in een soort Pavlovreactie direct om Johan Cruijff roepen als nieuwe bondscoach. Onder welke steen hebben jullie de afgelopen 20 jaar gelegen??

Tot Snel!
Olav

O ja, dit is mijn laatste bijdrage voor de vakantie. 2 juli ’s morgens heeeeeeel vroeg zijn we op Schiphol. Tot dan!